Қазақ – жауынгер халық. Оны тарихтан оқып та, біліп те жүрміз. Жаугершілік заманда қалқанын қарына іліп, қорамсағын асынып, қолына сүңгі-найзасын алған аталарымыз ерліктің, батырлықтың, жауынгерліктің үлгісін көрсетіп кетті. Отан қорғау – ер азамат борышы. Иығына қару асынып, «ел шетін жау баспасын» деп шепте тұратын да сол жауынгерлер. Сонау қайғы-қасіретке бөлеген Ұлы Отан соғысында ерлік көрсетіп, жеңісті жақындатқан батыр тұлғалардың үлесін бүгінде ешкім жоққа шығара алмайды. Елде қалып, күні-түні тылда еңбек еткен жандардың өнегесі де бір бөлек. Сол кезеңде майдан даласынан қан кешіп келген әрбір азаматтың мұраты асқақ, арманы биік болды.
      «....Сен құрметте оны!
      Түсіндің бе, қарағым?
      Ол ақшаға сатқан жоқ,
      Тізеден кесіп аяғын.
      Еріккеннен ұстап та жүрген жоқ,
      Қолтықтағы ұзын таяғын.
      Кеше елге қатер төнгенде
      Ол жауға қарсы шапты,
      Бізді жалмамақ болған ажалды,
      Өр кеудесімен қақты», - деп Әбу Сәрсенбаев жырлағандай, елге қауіп төнген сұрапыл жылдары толарсақтан саз кеше жүріп, елін жаудан қорғаған майдангерлердің есімі мен ерлігі қашан да ұрпақ жадында сақталып қалады.
      Ел тыныштығы үшін жар құлағы жастыққа тимей, жаздың аптап ыстығы мен аязды қыста да бір тәртіптің бұйрығымен жүріп, есерсоқтай ентелеп келген жаудың бетін қайтарып, тылда тіршілік диірменін тартып жатқан отбасын, ағайын-туысты, елді сақтап қалды. Қан майданда жан кешкен майдангерлерге көрсетілер құрмет ерекше, ұсынылатын орын төр болмақ. Оқ астында ілгерілеп, табанын тасқа тіреген қалпы, жауының тірсегіне қиған аталарымыздың ерлігі мен еңбегі туралы талай мақалалар жарық көріп, ерлікке арналған өлең де, ән де шырқалды. Аталарымыздың ерлігі, олардың қылыштан да өткір қайсарлығы, өрге сүйреген өжеттілігі туралы әлі де том-том кітап жазыла береді. Біздің де бүгінгі кейіпкеріміз бір емес, бірнеше соғыс даласында шайқасып, жеңімпаз болып елге оралған өр кеуделі майдангер – Газимов Шапхат Ғазимұлы.
      Әке тәлімімен бойына енген адалдықты өмірінің бағдаршамы етіп, әділдікті ту еткен Шапхат Ғазимұлы 1925 жылы 3 наурыз күні Гурьев облысы, Теңіз ауданы, Киров совхозында карапайым жанұяда дүниеге келген. Әкесі Ғазим – молда, анасы Нұржамал үй шаруасымен айналысқан. 
      Сол жылдардағы жүргізілген реформаның нәтижесінде, малынан айырылып, артельге ұйымдасқан халықпен бірге орналасып, өгіз, сиыр жегіп, жер жыртып, егін егіп, шөп шауып жұмыс жасайды. Мектепте оқып жүріп-ақ еңбекке араласқан он жастағы бозбала Шапхат 1935 жылы бұрынғы Гурьев облысы, Теңіз ауданы, «Қызыл Армия» Балықшы колхозына балықшы-колхозшы мүшесі болып қабылданады. Сол бір жылдарда Батыс мемлекеттері мен Кеңес Одағының арасында шиеленіс күрделене түскен сәт болатын. Бүгінгі күннің тыныш батқанына тәуба етіп, ертеңгі күнге елегізе қараған көңіл бір жамандықтың басталып келе жатқанын ауызбен айтпаса да, жүректерімен сезетін. Кең аумақты алып жатқан Кеңес одағы Батыс елдері үшін көзге шыққан сүйел болып көрініп, ынтамақтастық қарым-қатынас орнатқанымен, бір бармағы ішінде бүгулі еді... Міне, осындай бірін-бірі аңдысқан сәтте соғыс «өрті» Неміс пен Кеңес одағы шекарасында бұрқ ете қалып еді. Осылайша, Ұлы Отан соғысы басталып кете барады. 
      1943 жылы 18 жасында от пен оқтың ортасына кете барған Шапхат Ғазимұлы алты жылын Кеңес әскері қатарында өткізіп, сыртқы жаудан елін қорғап, майдан даласында десант, радиотелефонист қызметтерін абыроймен атқарып, 1949 жылы елге оралады.
      Өлім мен өмір арпалысқа түскен соғыс жылдарын біз қалай әдеби сөзбен әспеттеп бере аламыз, соғыс туралы суретшінің картинасы қып-қызыл болса, соғыс туралы ән айтсақ, әнші де жүректерді жылатып, өшпес қара дақ салады. Аталарымыз соғысамыз деп барған жоқ, олар Отанын қорғау үшін, аталары аманаттап кеткен жерге жау тұлпарының тұяғын бастырмас үшін, аталар аманатына қиянат жасамас үшін барды, соғысты, жеңімпаз болып шықты да.
      Елге келген соң, батыр тұлға колхоз жұмысына араласады. Ел экономикасының негізгі тірегі болған ауыл шаруашылығы, оның ішінде балық шаруашылығына араласады. Балықшы болып жұмыс жасай жүріп, автожүргізушілік куәлігін оқып алып, 1962 жылдан бастап өмірінің соңына дейін Гурьев облысы, Теңіз ауданы, Киров совхозында шофер қызметін атқарады.
      Майдандағы ерлігі, ұрпақ тәрбиесіндегі өнегелі ісі, өмір тәжірибесінен туындаған парасаты мол ақылы өз ортасында да, ағайын арасында да, қызметтестер арасында да құрмет биігіне көтере білді. Адал атқарған еңбегіне орай түрлі марапаттарға да ие болды. Атап айтар болсақ:

•       1944 жылы 4-ші Овручский Гвардиясы командирінің «За Отвагу» медалі;
•       1946 жылы 16 мамырда «1941-1945 жж. Ұлы Отан соғысында Германияны жеңгені үшін» медалі;
•       1949 жылдың 20 қаңтар күні Советтер Одағының Жоғарғы Президиумының Жарлығымен «ХХХ лет Советской Армии и Флота» медалі;
•       1966 жылы ЦК КПСС-тің Пленумының шешімімен СССР-дің летчик-космонавты Юрий Гагарин атындағы «Қызыл жұлдызы»;
•       1970 жылдың 9 мамыр күні Советтер Одағының Жоғарғы Президиумының Жарлығымен «Ұлы Жеңістің 25 жылдығы» мерекелік медалі;
•       1975 жылы «Ұлы Отан соғысындағы Жеңістің 30 жылдығы» мерекесі қарсаңында СССР-дің Қорғаныс министрі А.Гречконың Құттықтау хаты;
•       Гурьев облысы, Теңіз ауданының аудандық военкомы майор Яшков пен Парторганизацияның хатшысы аға лейтенант Кураковтың Құттықтау хаты;
•       1979 жылы 6 ақпан күні Советтер Одағының Жоғарғы Президиумының Жарлығымен «КСРО Қарулы Күштеріне 35 жыл» мерекелік медалі;
•       1985 жылдың 9 мамыр күні Советтер Одағының Жоғарғы Президиумының Жарлығымен «Ұлы Жеңістің 40 жылдығы» мерекелік медалімен марапатталды. 

      «Адамға деген қалтқысыз сүйіспеншілік оның бітім-болмысымен біте қайнасқан айрықша қасиеті болатын», - деп еске алады белгілі майдангер жазушы Тахауи Ахтанов. Ұрыстың оттай қайнаған ортасына көзжұмбайлықпен қойып кететін ержүректігі батыр атамыздың қарауындағы жауынгерлерге деген риясыз сүйіспеншілігі мен отаншылдық асқақ сезімнен туса керек. Ел аузында халық даналығындай болып тарап кеткен Бауыржан Момышұлының: 
      «Тірескеннің тізесін бүктірген - ер,
      Белдескеннің белін сындырған - ер,
      Жағаласқанның жанын жаһанамға тапсырған - ер», - деп келетін сөзі бар. Осы сөздегі нағыз ердің асыл қасиеттері Шапхат Ғазимұлы атамыздың өн бойынан табылғаны сөзсіз. 
      Балалық шағын аштық пен жоқшылық ұрласа да, еңбекке ерте араласса да, бір емес екі соғыстың куәгері болып, қан майданын кешіп өтсе де өмірге кінә артпаған, көңілі қардан да аппақ, мінезі жібектен де жұмсақ Шапхат Ғазимұлы атамыз көкірегі ашық, сауатты кісі болған. Ауыл ішінде кеңес сұрай барған адамға дариядай ақтарыла салатын, көмек сұраған адамға қолындағы барын бере салатын жомарт мінезді, өзгелер алдын кесе өтпейтін, ел сыйлайтын ауылдың ақсақалы болды.
      «Әкенің жақсылығы балаға қырық жыл азық» деген сөз бар, қара сөздің нарқын түсінген қазақта, бүгінгі кейіпкеріміздің ұлы Наурызбай Шапхатұлы да әкесі туралы бір айтарын «Ұмытылмайды ерлігі әкемнің» деп қағаз бетіне түсірген екен. Осы бір жерден сол бір жазбаға кезек берсек:
      «Биыл Ұлы Отан соғысындағы Жеңіске 80 жыл. Қаншама әкелеріміз бен аталарымыз ел үшін жандарын пида етіп, жауларына қарсы шыққан емес пе? 
       «Ұлы Жеңіске 80 жыл!», «Ешкім де, ешнәрсе де ұмытылмайды» aйдарымен бүкіл еліміз бойынша баспасөзде жазылып, теледидарда көрсетіліп, ел-халыққа таныстырылып, дәріптеліп жатқан Ұлы Отан соғысына қатынасқан майдангерлер мен сол кездерде тынымсыз еңбек еткен тылдағы аналарымыз туралы жәйттардан хабардармыз. Олардың нағыз батырлар екендігіне сенбеске еш лажың жоқ. «Өлі жебемей, тірі байымас» дегендей, көпшілігі шейіт боп кеткен сол бір батыр жандардың рухына көрсетіліп жатқан құрметке басымызды иеміз! Дана халқымыздың: «Әркімнің асқар тауы - әкесі, айдын дариясы - анасы» деген сөзі бар. Сол айтқандай, менің де әкем ел басына күн туған, сол бір сұрапыл, қан кешкен соғысқа қатынасып, «қырық жыл қырғын келсе де, ажалды ғана өледі» дегендей, бір Алла жар болып, елге аман оралған майдангер еді.
      1950 жылы анамыз Күнзирамен отбасын құрып, жанұяда он екі бала тәрбиелеген. Анамыз Күнзира 1973 жылдың 9 шілде күні Советтер Одағы Президиумының Жарлығымен «Мать-героиня» медалімен марапатталса, 2004 жылдың 8 сәуір күні Қазақстан Республикасының Тұңғыш Президенті Н.Ә.Назарбаевтың Жарлығымен «Алтын алқа» алқасымен наградталған.
      Әкеміз Шапхат пен анамыз Күнзирадан тараған он екі баланың алтауы о дүниелік болса, қалған алтауымыз Қазақстанның көркеюіне әр салада өз үлестерімізді қосып жүрміз», – дейді, Наурызбай Шапхатұлы.
      Ел үшін еткен еңбек ешқашан ұмытылмайды, оған куә – тарих. Шапхат Ғазимұлы атамыздың есімі мен жасаған ерліктері бейбіт күні жақсылықтарын көрген азаматтардың, олардың ұрпақтарының есінде мәңгілікке сақталып қалатыны анық. Ұлы Отан соғысы, ондағы тізе бүгіп тірі жүргеннен, тіке тұрып шаһит болуды қалаған жандар ел жадынан ешқашан өшпек емес!
      Мақаламыздың жалғасын майдангер атамыздың ұлы Газимов Наурызбай туралы жалғастыруды жөн көрдік.

      Газимов Наурызбай Шапхатұлы

      Басшылық орын кез келген адамға бұйыра бермейді. Ол үшін адамның үлкен дайындығы болуы керек. Ең бастысы білімі, біліктілігі, қабілеті, мінез-құлқы, адалдығы, әділдігі, тазалығы сияқты толып жатқан талаптарға жауап бере алатын мүмкіндіктері есепке алынары белгілі. Өкінішке орай, билік лауазымына ұмтылатын кейбір адам биліктің жоғары адамгершілік жауапкершілігінен бұрын оның үстемдігі мен артықшылықтарын көбірек ойлайды. Дегенмен, биліктің биігінде жүргенде мейлінше елге адалдықпен қызмет етуге тырысатын тұлғалар арамызда көп. Ондай азаматтар еңсесі көтеріңкі, беті ашық, жүзі жарқын, сөзі орынды, зор құрметке ие. Солардың бірегейі – Газимов Наурызбай Шапхатұлы.
      Наурызбай Шапхатұлы 1966 жылдың наурыз айының 14 жұлдызында Гурьев облысы, Теңіз ауданы, Зормата елді мекенінде дүниеге келді. Әкесі Газимов Шапхат – соғыс ардагері, механиказация саласында ұзақ жылдар еңбек еткен, анасы үй шаруасымен қатар, колхозда еңбек еткен еңбек адамдары.
      1983 жылы мектепті бітіріп шыққан соң, сол кездегі еңбек сұранысы бойынша ауыл шаруашылығына табан басқан Наурызбай Шапхатұлы әке ізін жалғап, Гурьев ауыл шаруашылық техникумының механиказация мамандығын бітіріп шыққан соң, өзінің алғашқы еңбек жолын 1987 жылы Кудряшов селолық советіне қарасты Ленин колхозында бастайды.
      Оқыған мамандығы бойынша тәжірибе жинақтаған механиказация саласында тракторист, бригадир қызметтерін атқарған Наурызбай Шапхатұлы бүгінгі таңда Маңғыстау облысы, Жаңаөзен қаласына қарасты Ауыз су өндіру тасымалдау басқармасының Түйесу бөлімшесінде 5-ші дәрежелі су іркуіш ұңғымасының операторы қызметін абыроймен атқарып келеді. 
      Ол қызмет барысындағы кез келген күрделі істе салиқалы ой, сабырлы көзқарас білдіре отырып, мәселені тәлім-таразысына салып шешетін, үлкенмен де, кішімен де тіл табыса білетін, ұстамды, артық сөйлемейтін, әр іс-қимылында білікті тұлғаға лайық байсалдылық таныта отырып, ізгі қасиеттерімен әріптестеріне үлгілі көшбасшы болып отыр. Сонымен қатар, ол мансап биігінде жүріп, ортасынан қол үзген жоқ, оларға «кісімсініп», жоғарыдан маңғазданып, қабағын керген жоқ, табиғи, адами қарым-қатынасын, сыйластығын сақтап қалды. Ақыл-кеңес сұрап алдына келген үлкен-кішіден ықыласын аяған емес. Өмірде көргені, білімде ізденгені, оқыған-түйгені көп сарабдал азамат ретінде көпке жағымды жан. Білгенін ағыл-тегіл айтып, шашыла бермейтін кірпияздығы да жеткілікті, жөні келген әңгімесін әсерлеп, әдемілеп айтудың шебері. Жады, зердесі мықты. Жүрекке жетер сезімталдығы, бойында өзіне ғана тән керемет шығармашылық таланты да бар.
      Өнегелі өмір жолы қыз бұрымындай әсем өрілген азаматтың жеткен жетістіктерінің өзі бір төбе. Атап айтсақ:

•       2016 жылы Қазақстан Республикасының Тұңғыш Президенті Н.Назарбаевтың Құрмет Грамотасы;
•       «Ел ардақтылары – Мұнайсервис компаниялары» атты кітапқа есімі мен еңбегі алтын әріптермен жазылды;
•       «Варшавалық келісім шарттың 65 жылдығы» мерекелік медалі;
•       «Жаңаөзен қаласының және ауыз су өндіру және тасымалдау басқармасының 50 жылдығы» мерекелік медалі;
•       2019 жылы «ӨзенМұнайгаз» жұмысшыларының жергілікті кәсіподағы» қоғамдық бірлестігінің «Кәсіподақ жұмысына қосқан үлесі үшін» құрмет белгісі;
•       Сонымен қатар, қалалық, аудандық, ауыл әкімдерінің Құрмет грамоталары және Алғыс хаттарымен марапатталды.

      «Ат, есімді біреу береді, ал тағдырыңды өзің жасайсың» демекші, Наурызбай Шапхатұлы отбасында да ардақты азамат. Жары Гүлмира екеуі ұл-қыз тәрбиелеп өсірді.
      Әрдайым да абырой биігінен көрініп, азаматтық принципін адал ұстанған азаматқа биік белестерді бағындыра беріңіз деген тілек білдіреміз!