Адамзат үшін оның жүріп өткен жолы, артына қалдырған игі істері тіршілікте ұмтылмайды, оны ұрпақтары ардақтап отыратыны сөзсіз. Жақсы адамның өмірі тек ұрпағына ғана емес, көпшілікке үлгі болады. Кейіпкеріміз Бақыбай Меңдіғалиев сұрапыл соғысты көрген майдангер, талай тар жол, тайғақ кешуді бастан өткерген азамат.
       Меңдіғалиев Бақыбай Меңдіғалиұлы 1918 жылы 13 мамырда бұрынғы Гурьев, қазіргі Атырау облысы, Қызылқоға ауданы, Тайсойған құмында дүниеге келген. 2009 жылы 18 қазанда 91 жасында өмірден өтті. Тайсойған өңірінде 3 класстық білім алып, одан әрі еңбек жолын бастады. 1942 жылы қаңтар айында Мақат аудандық әскери комиссариатына шақырылып, соғысқа аттанды. Курск түбіндегі қиянкескі тарихи шайқасқа қатысты. Бұдан кейін Воронеж, Харьков (Ресей, Украина, Беларуссия) қалаларын азат етуге қатысқан ол соғыста артиллерия пулеметшісінің көмекшісі болды. Сол уақытта майданға аттанған әрбір қазақтың бойында жауға деген өшпенділікпен бірге ержүректік қасиеттер болған-ды. Фашист басқыншыларына деген өшпенділік Бақыбай Меңдіғалиұлын да ерлік істерге бастады. Соғыста жеңіл жарақаттар алса да, қайтадан сапқа тұрып, басқыншыларға қарсы ұрыс салды. Украинаның Чернигов қаласын азат ету үшін болған кескілескен шайқаста ауыр жараланады. Госпитальға жеткенше қан жоғалтқандықтан бір аяғын кестіріп, 1944 жылы елге балдақпен оралды. Бала күнінен қарапайым еңбекпен ержеткен Бақыбай майдангер елге оралған соң бір аяқсыз қалдым деп еш мойымады. Күш жинап колхозда еңбек ете бастады.
      Табиғат берген өр де өжет мінезді Бақыбай шаршауды білмейтін. Ешуақытта біреуді даттап, артынан жаман сөз айтпайтын. Табанды еңбектің арқасында өсіп-өнді, алдына қойған мақсатына жетті. Басына түскен ауыртпалықтарға берілмейтін. Күйгелектік, шыдамсыздық дегеннен ада-тын. Қай уақытта болмасын сабырлы да салмақты қалпынан танбайтын. 3 кластық білімімен-ақ өзінің сауаттылығын аңғартатын. Қоғамға пайдалы іспен айналысып, өзінің азаматтығын әркез таныта білді.
      Бүгінгі күні Жангелдин ауылында тұратын інісі Боранбай Меңдіғалиев: «Ағам әскерден келген кезде мен бала едім. Бала болсам да айтқан естеліктерінің біразы есімде қалыпты. Соғыстан бір аяғынан айырылып келсе де жарақатым ауыр деп қарап жатпай, «Аққөбе» деген елді мекенде дүкенші болды. Сол жылдары елде қызылша ауруы дендеп кетіп, кішкентай қызы, қарындасы мен оның қызы бірінен соң бірі бақилық болды. Одан кейін тары қуырып жатқан кезде жазатайым екі бөлмелі пәтері отқа оранғанда мені далаға шығарып үлгеріп, аман қалған болатын. Осындай қиыншылықтарды бірінен соң бірін бастан өткеріп өткізген еді». 1953-1955 жылға дейін адал қызмет етті. 1956 жылдан бастап «Үргішбай» деген жерде қашар сиырларды бақты. Мен ер жетіп өз алдына мал баға бастадым. Зейнеткерлікке шыққаннан кейін де маған мал бағысып, өмірінің соңына дейін еңбек етті» -дейді. 
      «Әкемнің соғыс кезінде де, одан кейінде көрген бейнеті аз болмады. Бір аяғы жоқ болса да еңбекке араласып, колхозды көркейтуге өз үлесін қосты. Қазіргі заманмен салыстырып қарар болсақ, жас жігіттердің денсаулығы сау бола тұра жұмыс жасауға құлшынысы жоқ. Ал, әкеміздің аяғы бар адамша еңбек еткенін көріп өскендіктен, біз үшін босқа жату жат қылық болып саналды. Әкемнің тағы бір жақсы қыры адалдығы еді. Ол өзінің зейнетақысының өскенін білмей, «Артық ақша түсіпті, тиіспеңдер. Алдымен поштаға барып біліп келіңдер», - деп бізді ақшаға жолатпайтын. Сондағысы пошта меңгерушісі қателесіп кеткен болар деген ойы еді. Сондай-ақ, майдангерлерді ұлықтау үшін болатын мерекелік шараларда әкемнен «Не керек, қандай қажеттілігіңіз бар?» деп сұрайтын еді. Сол кезде әрдайым әкем: «Маған ештеңе қажет емес, керісінше менің қандай көмегім тиеді? Қандай жұмыс берсеңдер де жасаймын. Отырып алып, жасайтын жұмыс болса да жасай беремін», - деп жауап беретін. Қарап отыруды қаламайтын әкем зейнетке шыққаннан кейін етік тігумен айналысып, домбыра жасады», - дейді ұлы Асқар Меңдіғалиев.
      Бүгінгі күні майдангер Бақыбай атаның ұрпақтары әр салада қызмет етіп жүр. От пен өрттің ортасынан елге оралып, елі үшін, болашақ ұрпағы үшін аянбай ерлік көрсеткен майдангердің жақсы қасиеттерін кез келген ауылдасы тебірене айтады. Мектеп қабырғасында жүргенімізде 9 мамыр – Жеңіс күнінде төрімізден орын алатын Бақыбай атамыздың орден, медальдарға толы кеудесін көріп қуансақ, аяғының жоқтығын көріп көңіліміз құлазитын. Бейне соғыс қиындықсыз, өлімсіз болмады, жеңіс оңайлықпен келмеді дегенді түсіндіріп тұрғандай.
       Соғыста көрсеткен ерліктері үшін Бақыбай Меңдіғалиұлы «І дәрежелі Отан соғысы» орденімен, «Ұлы Отан соғысына 20, 40, 50, 60 жыл», «Кеңес Одағының Маршалы Г.К.Жуков», «Украинаны неміс басқыншыларынан азат еткеніне 60 жыл», «СССР Қарулы күштеріне 50, 70 жыл» мерекелік медальдармен марапатталып, «Қызылқоға ауданының Құрметті азаматы» атағын иеленді.
      Қашанда жеңіс күнін аға буынның Отанға деген шексіз сүйіспеншілігінің, жастарды ерлік пен патриотизм рухында тәрбиелеудің өлшеусіз үлесі деп білеміз. Бұл күнді қазақтардың әлі талай буыны мерекелейтін болады. Соғыстың шарпыған жалынын тоқтату жолында көптеген азаматтар қаза болды. Бірақ, олардың алып берген жеңісін кейінгі ұрпақ бағалауда. Осындай тәуелсіздікті ұрпақтарына мәңгілікке сый қылған ардагеріміз мәңгі ел есінде болары хақ.
      Бақыбай Меңдіғалиевтың екі апасы, бір інісі, екі қарындасы болған. Өзі 1954 жылы Күрең есімді жанмен шаңырақ көтерді. Өнегелі отбасында жұбайымен бірге 4 ұл, 5 қыз тәрбиелеп, өсірді. Балалары – Есқайыр, Әбілқайыр, Әділқайыр, Асқар, Дариға, Сағира, Назира, Ақзира, Марияш білімді, әр саланың мықты мамандары. Ұлын ұяға, қызын қияға қондырып, балаларынан қазіргі таңда тараған ұрпақтан 12 немере, 11 шөбере, 27 жиендері ата атын ардақтап келеді.
      Туғасын ба Тайсойғандай өңірде,
      Шабытты жыр құйылады көңілге.
      Нағашы жұрт болмаса егер мен өзім,
      Келмес едім жарқыраған өмірге.
            Нағашылар елден ерек бөлексің,
            Емеурініп еркелеуге керексің.
            Атын қалар біздер үшін тарихта,
            Ұмытылмас төлқұжаттай дерексің....
      Үңілсек өміріңіздің өткеніне,
      Шаша алмапты сәулесін көкте күнде.
      Қазақтың сәбилері рахаттанып,
      Жата алмапты бесігі-бөстегінде.
            Ашаршылыққа ұласты бала кезің,
            Өскенде де қиындықты көрді көзің.
            Одан соң қан майданда айырылдың бір аяқтан,
            Бәріне де шыдадың болып төзім.
      Күшті жиып араластың ,өмірге сау адамдай,
      Өзіңді өзгелермен тепе-тең санағандай.
      Ауылдың Абзал қарты-Ақылманы атандыңыз,
      Тәнті болып қалың жұрт қарағандай.
            Нағашымның бір қауым ел ұл-қызы,
            Оңнан туып айы,күні ,жұлдызы.
            Бағып,қағып қатарынан кем қылмай,
            Бәріне де орнықты отау құрғызды.
      Ақталғандай ұрпаққа еткен еңбегің,
      Қайтарды бүгін,Әкеге борыш-бермегін
      Ұмытпай сізді арқасында,ұл-қыздын,
      Құтты болсын Алтын Кітапқа енгенің!
            Нағашым-Бақыбай,айрықша жақсы адам,
            Жиенімін,қадыр тұтып мақтанам 
            Ары таза,көнілі ақ болғасын,
            Үлгі алып одан,оғаш қылықтан сақтанам!


      ******