Қарамолдаев Забыш Қарамолдаұлы

Рейтинг:

Ауыл шаруашылығы саласының ардагері

Адал еңбегімен ардақталған әке

Тау баурайындағы қоңыр ауыл, құнарлы жер мен табиғаттың тұнығындай тыныш тіршілік. Дәл осындай кең дала төсінде 1941 жылы 3

1 наурызда Нарынқол ауданының Жамбыл ауылында Қарамолдаев Забыш дүниеге келді. Ол қарапайым шаруа отбасында туғанымен, ұрпағына өшпес өнеге қалдырған адамдардың ортасында өсті.
  Әкесі Қарамолда Ұлы Жүз Албанның Айт руының, Бидәйші ұрпағынан тараған, ауылдың сыйлы, құрметті азаматы және ауыл молдасы болған. Әке ақылы мен даналығын арқалаған Забыш сол кездің жастарына тән еңбекқорлық пен рухани тәрбиеге қанығып өсті. Анасы Зарауха да тегін адам емес еді. Албанның Есенаман руынан тараған Қонаевтар әулетінде дүниеге келген ол ұрпағына адамгершілік пен сабырлықты мұра етті.
  Забыштың балалық шағы соғыс жылдарының қиындығымен тұспа-тұс келді. Жетімдіктің ащы дәмін татқан ұрпақтың бірі болғанымен, рухы сынбады. Ата-анасының берген тәлімі оны жігерлендіріп, өмірге құштар етіп тәрбиеледі. Егістік басындағы еңбек пен мал бағу, ауыл өмірінің сан түрлі шаруасы оны ерте есейтті.
  Әр отбасының тарихы – ерекше бір жыр, ал сол отбасындағы әрбір жанның тағдыры – сол жырдың өзек арнасы. Қарамолда мен Зарауханың отбасында дүниеге келген Забыштың өмір жолы – ерекше, әрі шынайы оқиғаға толы сырлы әлем.
  Забыш – ата-анасының жүрек қалауы, Алладан сұрап алған жалғыз ұлы. Ол отбасындағы ортаншы бала болғанымен, ерекше мейірім мен махаббатқа бөленіп өсті. Анасы Зарауха үй шаруасымен айналысып, қыздары Әжікен мен Гүлсараға тәрбие беріп, ұлы Забышты еркелетіп өсірді. Қыздардың әрқайсысы әке-шешенің қолқанаты болса, Забыш – әулеттің үміті мен тірегі болды.
  Забыштың есімі де ерекше тарихқа ие. Өмір есігін ашқан сәтте оған халық арасында ерекше есімдерді таңдай бастады. Жетпісбай деген есім ресми түрде құжатқа жазылса да, күнделікті өмірде Забыш деген атауымен танылып кетті. Бұл есім – оның тағдырының жарқын белгісіндей ед

і.
  Забыштың балалық шағы ауылдың қарапайым, бірақ мейірімге толы тұрмысында өтті. Әке-шешенің ықыласы мен әпкелері мен қарындасының қамқорлығы оны мейірімді әрі жауапкершілікті азамат етіп қалыптастырды. Әкесі Қарамолда баласының бойына тектілік пен адамгершілік қасиеттерді сіңірсе, анасы Зарауха оны еңбекке баулыды.
  Забыш – тек ата-анасының ғана емес, бүкіл отбасының үміті мен мақтанышы. Оның өмірі қиындыққа толы болса да, әрдайым жақсылыққа ұмтылып, өзгенің көңілін қалдырмауға тырысты.
  1948 жыл. Нарынқолдың мөлдір аспаны мен жасыл алқабы арасындағы кішкентай ауыл мектебінің есігін жаңа ғана ашқан кішкентай Забыш алдағы өмір жолының үлкен кезеңіне қадам басып тұр. Ол кезде білімнің маңызын түсінген елдің әрбір баласы оқуға ұмтылатын. Нарынқол орта мектебінің алғашқы сыныбына қабылданған Забыштың жүрегінде оқуға деген ынта, көзінде жарқын болашаққа деген сенім бар еді.
  Мектеп қабырғасындағы он бір жыл – Забыш үшін өмірінің ең қызықты әрі тәрбиелік мәні зор кезеңі болды. Қиындықтарға толы балалық шақтың қатаң шарттарына қарамастан, білімге деген құштарлық оны алға жетеледі. Ол ауыл мұғалімдерінің әр сөзінен даналық пен өмірге қажетті білім алып, алғырлығымен көзге түсті. 1959 жылы Забыш Нарынқол орта мектебін үздік бітіріп, ата-анасының үмітін ақтады.
  1960 жылдың мамырында Забыштың өмірінде тағы бір үлкен өзгеріс болды. Сол жылы ол Бәймен руынан шыққан Тоймақовтар әулетінің Сәрсенбай атаның үлкен қызы Алтынқызбен отау құрады. Алтынқыз – он бір баланы тәрбиелеп өсірген қарапайым

шаруа отбасында өскен жан. Екеуі бір-біріне сүйеу болып, ортақ өмірлерін бастады. Бұл отбасының негізі мықты тәрбиемен, адал еңбекпен және өзара құрметпен қаланды.
  Забыш пен Алтынқыздың бір-біріне деген құрметі, махаббаты - өмірдің нағыз көрінісі еді. Алтынқыздың ана ретінде ерекше мейірімділігі, қарапайымдылығы Забыштың еңбекқорлығы мен жауапкершілігімен үйлесіп, олардың отбасын үлкен бақытқа жеткізді. Бұл отбасының тарихы – еңбек пен адалдықтың, сүйіспеншілік пен бірліктің жарқын үлгісі.
  Алтынқыздың әкесі Сәрсенбай шаруа қожалығымен айналысып, адал еңбекті ұрпағына өнеге етсе, анасы Күлия үй шаруасында отбасының мызғымас тірегі болды.
  1959 жылы Забыш алғашқы еңбек жолын Жамбыл ауылындағы колхозда бастайды. Әртүрлі жұмыстарды атқара жүріп, еңбектің қадірін, ұжымның бірлігін терең түсінді. 1965 жылы колхозда кассир қызметіне ауысып, жауапкершілік жүгін мойнына алып, сенімді қызметкерге айналды. Осы жылдары ұжымдағы үздік қызметкерлердің қатарынан табылып, еңбегі еленіп, Германия еліне демалысқа жолдама алады. Бұл — оның адал еңбегінің алғашқы жемісі еді. Уақыт өте келе, Забыштың қабілеті мен ұйымдастырушылық дарыны ашыла түсті.
  1977 жылы өндіріс бригадирінің учетчигі болып тағайындалған ол бұл қызметте он жыл бойы еңбек етіп, колхоздың

табысты дамуына үлес қосты. 1989 жылы трактор учетчигі болып ауысып, техниканы тиімді пайдалану ісіне де белсене араласты.
  Забыш Қалимолдаұлының еңбек жолы тек бір салада шектелмей, әртүрлі жауапкершілікті қызметтерді абыроймен атқарған жанның бейнесін ашады. 1993 жылы ол шеф-повар қызметін қолға алып, ұжымның көңілінен шығатын тамақ әзірлеу ісін жоғары деңгейде ұйымдастырды. Бұл қызметте де ол он жылдан аса уақыт бойы еңбек етіп, ұжымның алғысына бөленді.
  Забыштың өміріндегі соңғы еңбек жолы – қойма меңгерушісі қызметі. 2004 жылға дейін осы қызметте ұқыптылықпен, адалдықпен еңбек етіп, өзінің еңбекқорлығын тағы бір мәрте дәлелдеді. Зейнетке 63 жасында шыққан Забыш Қарамолдаұлы артында үлгілі еңбек жолын қалдырды.
  Ана – ұрпақтың алтын діңгегі, өмірдің қайнар көзі. Алтынқыз апамыздың ғұмыр тарихы – ұлтына өнеге, еліне мұра. Ол 1960 жылы жолдасы Забыш Қарамолдаұлымен отау құрып, шаңырақтың түтінін түзу ұшырып, он екі перзентті дүниеге әкелді. Бірі шетінеп кеткенімен, қалған он бір баланы жетілдіріп, оларды тұлғалы азамат етіп тәрбиеледі

.
  Бұл отбасының басты құндылығы – қарапайым еңбек пен мызғымас рухани күштің үйлесімінде еді. Алтынқыз апамыз Кеңес одағының “Күміс медалімен” және “Алтын құрсақты ана” төсбелгісімен марапатталуы тегін емес. Ол адал еңбектің абыройын арттырып, болашақ ұрпаққа отбасының, аналық махаббаттың қасиетін көрсетті.
  Жұбайымен бірге ауыл шаруашылығы саласында тер төгіп, колхоздың ауыр жұмыстарына араласқан. Қиын-қыстау заманда бала-шағасын аяққа тұрғызу үшін Жамбыл ауылындағы ауруханада еден жуушы болып еңбек етіп, тіпті, зейнет жасына дейін қызмет етті. Еңбегімен құрметке бөленген ана 55 жасында демалысқа шығып, отбасына бар күш-жігерін арнады.
  Алтынқыз ананың тағдыры тек еңбек пен тәрбиенің ғана емес, рухани байлық пен мейірімнің тұтас бейнесі. Он бір баласы ер жетіп, өз алдына отбасы құрып, бүгінде бұл әулет бір-бірімен құдандалы он бір

рулы елмен жарасым тауып отыр. Әулеттің мақтанышы – жиырма жеті немере-шөбере, ұрпақтан ұрпаққа жалғасқан игі дәстүр мен құндылық.
  2019 жылдың 29 қыркүйегінде 79 жасында өмірден озған Алтынқыз апамыздың артында қалған ізі – мәңгілік естелік. Оның еңбегі, төзімі, аналық махаббаты әрбір жанұяға үлгі боларлықтай. Біз Алтынқыз апаның өмір жолына үңіле отырып, тек қана бір ананың тағдырын емес, ұлтының болашағына еңбек еткен әрбір жанның бейнесін көреміз.
  Қазақта “Анасы бардың панасы бар” деген сөз бар. Алтынқыз апамыздың артында қалдырған ізі, оның ұрпағының санасында сақталған асыл қасиеттері мәңгі өлмес мұра болып қала бермек. Еңбегімен елінің жадында қалған ана бейнесі ұрпақ үшін өнеге, ертеңге жол сілтер шамшырақ бола бермек.
  Қорыта айтқанда, Забыш атамыздың өмірі – адалдық пен еңбектің жарқын үлгісі. Ол шаңырағының

тірегі болып, отбасын береке-бірлікпен ұйыстырып, балаларының жарқын болашағы үшін аянбай еңбек етті. Өзінің қайраттылығы, даналығы мен қамқорлығымен ол ұрпағына үлгі-өнеге бола білді.
Забыш атамыздың ізгі істері мен жарқын бейнесі оның артында қалған ұрпағының жүрегінде мәңгі сақталады. Ұрпағы өсіп-өркендеп, ата жолын жалғастырып жатқан бүгінгі күн – оның өмірінің мағыналы болғандығының айқын дәлелі. Осындай асыл азаматтың рухы әрдайым өз шаңырағы мен туған-туыстарының жадында жаңғырып, олардың бойына жігер беріп тұратыны сөзсіз.