Кейіпкеріміз Қарашүйкеева Базаркүл бала кезі, балалалық шақтан еңбекке араласып өскен. Ол әкесінің айтуы бойынша, 1942 жылы 2 мамырда Қаройдағы Байтайлақ деген елді мекенде дүниеге келген. Ауылдың тыныс-тіршілігіне етене араласа жүріп, оқуына ықтият болып жетілген. Бала жастан зерек болыпты. Уақыт сәтімен аталған ауылда бастауыш сыныпты оқып бітіріп, кейін, Қараөзек ауылында 7 сыныпты аяқтаған. Орта білім алғанын растайтын аттестатты Құйған ауылынан алған. Базаркүл Әбиірқызы заман қиыншылығына қарамастан жас та болса анасы мен әкесіне қолғанат болған. Жұмысқа да ерте араласып, табыс табудың қамымен «РыбТРЕС» деп аталатын балық шаруашылығында жүк тасушы болған. Онда балық тазалаумен шектелмей, кейде зілдей мұз тасыған. Көп ұзамай Базаркүл Әбиірқызы бой жетіп, 17 жасында өмірлік серігін кезіктіреді. 1959 жылы екі жас көңіл жарастырып, қосылады. Міне, содан бері де 64 жыл өте шығыпты. Базаркүл болса осы аралықта әркез жолдасының тілеуін тілеп, кез келген бастамаларын қолдап, демеп отырған.       Үйдің ұйытқысы бола білген Базаркүл Әбиірқызы 1976 жылы (отбасына) дезинфектор курсынан өтіпті. Содан зейнетке шыққанша таңдаған мамандығына адал болып, табандылықпен жұмыс істеген. Жұмысын асқан жауапкершілікпен орындағаны үшін “Ұзақ ақ-адал еңбегі үшін” медалімен марапаталған. Еңбекпен есейген Базаркүл апа зейнетке шыққанда да қол қусырып отырмай, қолөнерімен айналысқан. Оның әзірлеген бұйымдары аудан және ауыл көрмелерінің төріне талай мәрте әспеттеліп қойылған. Расымен де Базаркүл апаның қолынан шыққан құрақ көрпелер, алаша, кестелердің өзіндік ерекшелігі байқалып тұратын. Содан болар, Күміс және Алтын алқа иегері, адал, мейірбан ана халыққа шын ниетімен жасаған қолөнерімен танылды. Бүгінде Базаркүл Әбиірқызы 5 ұл 4 қыз тәрбиелеген батыр ана, қолғанаттарының перзенттеріне сүйсініп отырған жайы бар. 26 немере, 19 шөбересінің жанашыры. 
      Базаркүлдің өмірлік серігі Тұяқбай Қарашүйкеев 1940 жылы 27 қыркүйекте Құйған ауылында дүниеге келген. Ол да кішкентай кезінен оқуға зерек болыпты. Тағдырдың жазғаны болар, Тұяқбай әкесінен айырылғанда небары 13 жастағы бала тұғын. Бәлкім, сол оқиға Тұяқбайға (әсер) қатты әсер етсе керек, содан, оқудың, білімнің маңыздылығын білген ол, өзінен кейінгі іні-бауырларының сапалы білім алуына көп ықпалдасқан. Ал өзі отбасын асырау үшін ересектермен қатар қара жұмысқа шыққан. Буыны қатаймаса да жұмыстың ауыр-жеңілінен қаймықпай, отбасын асыраған. Оның оқу-білімге ұмытылысы басқа арман-мақсаттың бәрінен биік болса керек, әйтеуір 17 жасында Алматы қаласында киномеханик оқуын оқиды. 1962 жылы кеңес әскерінің қатарына шақырылғанша мамандығы бойынша жұмыс істеген. Әскерде зымыран-қорғаныс бөлімінде болыпты. Әскерден келген соң байланыс мамандығы бойынша техникумға түсіп, кейін поштада, автоматты телефон станциясында жылжымалы механик болып еңбек еткен. Ал 1977 жылы НарХоз жоғарғы оқу орнына түсіп, 3-курсынан бастап Балатопар ауылында товаровед болса, кейін, өз ауылындағы «Хозрасчетный» дүкенінің «автолавшигі» болып жұмыс істеген. Кейін де түрлі қызметте абыройлы еңбек етіп, 1991 жылы Мәскеу қаласындағы институтта біліктілігін арттырған. Тұяқбай уақыт сәтімен өзінің жекеменшік балық өндіретін шаруашылығын ашып, сол шаруаны мықтап қолға алды. Осы жұмыста жүріп, бала-шағасын жетілдірді. «Үміт» шаруашылығын ашып, нәсіпті кәсіптің басшылығын 70 жасқа келгенше ұстап, ата кәсібін жалғастыруды ұлы Төлегенге ұсыныпты. Ұрпақтар сабақтастығы деген осы емес пе?! Қарашүйкеевтер шаңырағының темірқазығына айналған, көрген-білген, түйгені көп қазыналы қарттардың ғұмыр жасы ұзақ болсын дейміз!