Алтыншаштың өмір жолы туған ауылының тыныштығынан басталады. Таңғы самал дала гүлдерінің жұпар иісін алып келіп, кешкі аспан қызыл мен алтынның сан алуан реңіне боялатын. Сол кең далада адамдар табиғатпен үндес, тіршіліктің өз заңына бағынған ғұмыр кешті. Міне, дәл осы топыраққа тағдыр жаңа өмір әкелді – болашақта өз әулетінің тарихына алтын әріппен есімін жазатын қыз бала дүниеге келді.
      Алтыншаштың дүниеге келуі – ата-анасы үшін үлкен қуаныш, өмірдің ең қымбат сыйы еді. «Алтыншаш» – алтын бұрым, алтын нұр дегенді білдіретін есім оған тегін берілген жоқ: ол қазақ әйелінің сұлулығын, тазалығын, инабаттылығын айқындап тұрғандай еді. Сәбилік шағынан-ақ оны махаббат пен мейірім қоршап өсті. Үлкенге құрмет, салт-дәстүрге тағзым ететін отбасында ол халық даналығының алғашқы сабақтарын бойына сіңірді.
      Отбасы – оның алғашқы мектебі болды. Анасы мейірім мен төзімділікке үйретсе, әкесі адалдық пен еңбекқорлықты дарытты. Даланың самал желі мен ауылдың жылы үні арасында оның мінезі қалыптасты – ашық, мейірімді әрі қиындық алдында қайыспайтын қайсар.
      Алтыншаштың балалық шағы қатал, бірақ жүрекке жылылық ұялатқан кезеңдерге тұспа-тұс келді. Ол 1937 жылдың көктемінде – табиғат қайта түлеп жатқан шақта дүниеге келді. Бірақ балалықтың алғашқы жылдары соғыс өртімен тұспа-тұс келді. Сол жылдары әрбір ауылдың шаңырағы уайым мен үміттің ортасында болатын.
      Әкесі Әбілмәжін Жүсіпұлы Отан қорғауға аттанып, майданнан оралмады. «Хабарсыз кетті» деген қаралы хабар келгенде, кішкентай Алтыншаш үшін бұл өміріндегі ең алғашқы және ең ауыр сынақ болды. Әке мейірімінен ерте айырылған қыздың жүрегінде сол сағыныш мәңгілік із қалдырды. Бірақ дәл сол сәтте оның анасы – Күлпараштың қайраты мен сабырлығы ерекше көрінді. Ол төрт баланы жалғыз өзі өсіріп, оларға тірек әрі үлгі бола білді.
      Алтыншаш кішкентайынан үлкенге құрмет көрсетіп, еңбектің қадірін ұғып өсті. Ауыл адамдарына көмектесіп, отбасына қолғабыс ету арқылы өмірдің мәнін ерте түсінді. Қарапайым тірліктің ішінде шыңдалып, сабыр мен төзімділікті бойына сіңірді.
      Соғыс жылдарында ауыл тіршілігі ауыр еді. Ерлер майданда, ал әйелдер мен балалар тылда еңбек етті. Алтыншаш анасымен бірге егістікке барып, астық жинады. Егістен қалған дәнді үйге әкеліп, нан қылып пісіретін. Бірақ ол тек өз отбасы үшін емес, жалғыз қалған қарияларға да көмектесетін.
Мектепке Алтыншаш ерекше ықыласпен баратын, ал үйге келген соң анасына қолғабыс ететін. Демалысқа уақыт аз болса да, балалық шаттықтан айырылған жоқ. Қарапайым тастармен ойындар ойнап, балалармен бірге тербелмелі ағаш тербелгіде тербелетін. Сол бір сәттер – соғыстың қара бұлтын сейілтетін жылы естеліктер болып қалды.
      Ауылда жарық болмағандықтан, балалар кешке өздері жасаған май шамның әлсіз жарығымен сабақ оқитын. Сол күңгірт жарықта тізерлей отырып, Алтыншаш әр тапсырманы ұқыппен орындайтын. Бұл түндер оның мінезін шыңдап, табандылық пен шыдамдылыққа баулыды.
      Тіршілік сол кезде айла мен ептілікті талап етті. Үй ішінде өз қолдарымен келі жасап, бидай тартып, ұн алатын. Алтыншаш анасымен бірге тастан жасалған ескі диірменде дән үгітетін. Сол ұннан пісірілген нанның әр түйірі – еңбектің, төзімнің жемісі болатын.
      Соғыстан кейінгі жылдары еңбек – адамның абыройын айқындайтын басты өлшемге айналды. Жастайынан-ақ Алтыншаш үлкен өмірге қадам басты, жауапкершілікті арқалай білді.
      Сол заманның салты бойынша, ауылда ата-аналар балаларының тағдырын алдын ала шешетін. Көп жағдайда жастар алғаш рет той күні ғана танысатын. Алтыншаштың да өмірі дәл солай өрілді. Тағдырлы бір күнде ол алғаш рет Құрмантас есімді жігітті көрді. Сымбатты, сабырлы, ойлы жігіттің жүзінен-ақ сенім мен беріктік сезілді. Сол сәттен бастап Алтыншаштың жүрегіне оған деген сыйластық пен сенім ұялады.
      Құрмантас отбасы үлкен әрі берекелі еді. Ата-анасы, аталары, туыстары – бәрі бірге тұратын. Алтыншаш келін болып түскенде, шаңырақтағы жалғыз келіннің бірі болды. Оның мойнына үлкен жауапкершілік түсті – тек күйеу мен балаларға ғана емес, бүкіл отбасыға қамқор болу қажет еді.
      Ол үлкендерді сыйлап, үй ішінің тәртібін сақтап, баршаға мейіріммен қарады. Өз ата-анасының шаңырағын да ұмытпай, екі отбасы арасында алтын көпір болды. Қиындығына қарамастан, Алтыншаш барлығын сабырмен көтеріп, ауылдас жұрттың сый-құрметіне бөленді.
      Оның еңбекқорлығы, қарапайымдылығы мен үлкенге ізеті көпке үлгі болды. Алтыншаш нағыз отбасының ұйытқысы, шаңырақтың шырағын сөндірмеген дана келін ретінде танылды.
      Еңбек жолын ол 1960 жылы 1 сәуірде Афанасьев кеңшарында қарапайым жұмысшы болып бастады. Малға қарау, егіс жұмысына қатысу, шаруашылық істеріне араласу – бәрі де оның күнделікті міндеті болды. Бұл ауыр да, бірақ қасиетті еңбек еді. Алтыншаш ешқашан шағымданған жоқ – еңбектің дәмін ерте татқан жан әр істі жүрекпен атқарды.
      Кеңшар ұжымы оның тиянақтылығын тез байқады. Ол әрдайым өзгелерден ерте келіп, тапсырылған істі мүлтіксіз орындап, әріптестеріне де көмек қолын созатын. Адал еңбегі мен адамгершілігі үшін оны бәрі сыйлады.
      Сөйтіп, Алтыншаш Абильмажинқызының өмірі – мейірім мен еңбектің, сабыр мен аналық парасаттың нұрына толы жолға айналды.
      Жермен және малмен жұмыс істеу – Алтыншаш үшін өмір мектебіне айналды. Ол бұл еңбектің кейде ауыр, кейде бірсарынды күндерінің өзінде ұлылық бар екенін жақсы түсінді. Адамдарды асырау, малға қамқор болу, туған жердің берекесін арттыру – бәрі де қасиетті іс еді.
      Кейін, «Завет Ильича» кеңшарына ауысқан соң, тағдыр оны табыншы мамандығымен тоғыстырды. Бұл – төзімділік пен мұқияттылықты, малға деген сүйіспеншілікті талап ететін ауыр еңбек еді. Дала төсінде, үйір-үйір жылқының арасында жүргенде, Алтыншаш өзін табиғаттың бір бөлшегіндей сезінетін. Осы адал еңбегінің арқасында ол 1986 жылдың 21 тамызында «І санатты мал шаруашылығы шебері» біліктілігін алды.
      Бұл жол жеңіл болмады. Аңызақ жаз, қақаған қыс, күн-түн демей ат үстінде өткізген уақыт – бәрі де оның өмірінің сыны еді. Бірақ Алтыншаш ешқашан шағымданған жоқ. Себебі ол өз еңбегінің елге, ұрпағына қажет екенін жүрегімен сезінді.
      Ал еңбегі – мақтанышы болса, отбасы – өмірінің шынайы мәні еді. Құрмантас екеуі он екі перзент өсіріп, шынайы аналық пен әкелік ерліктің үлгісін көрсетті. Әр сәбидің дүниеге келуі қуанышпен қатар үлкен жауапкершілік әкелді, күш пен төзімділікті талап етті. Бірақ Алтыншаш ешқашан мойыған жоқ – әр баладан ол үміттің, өмірдің жалғасын көрді.
      Балаларының барлығы білім алып, елдің түкпір-түкпірінде түрлі салаларда еңбек етті: бірі заңгер, бірі медицина қызметкері, бірі банкир, енді бірі агроном, инженер, құрылысшы, механизатор атанды. Алтыншаш пен Құрмантас олардың бәрін қолдап отырды – үйден азық-түлік, керек-жарақ жіберіп, жазғы демалыс сайын бәрі ауылға жиналып, бірге еңбек етіп, үйдің жөндеуін жасап, қуанышты сәттерін бірге атап өтетін.
      Всеволодовка ауылында тұрған жылдары Алтыншаш пен Құрмантас шаруашылықты бірге жүргізді. Құрмантас үй иесі ретінде Махтай Рамазанович Сағдиев, Болат Ахметжанович Қошымбаев сынды қадірлі азаматтарды қабылдап, елдің шаруасын ақылдасатын. Ал Алтыншаш жұбайының қасында болып, қонақтарды қарсы алып, үйдің жайлылығына, дастарханның молшылығына мән беріп, қазақы қонақжайлықтың үлгісін көрсететін.
      Ол әрдайым ауылдың үлкен мерекелеріне – сабантойларға, кеңшардың жәрмеңкелері мен мерекелік шараларына ерекше дайындалатын. Сол күндері олардың отбасы кеңшарды қымызбен қамтып, 60-100 литрге дейін сусын дайындайтын, бауырсақ пен түрлі тәттілер пісіріп, мол дастархан жаятын. Бұл шаралар балалар үшін үлкен тәрбие мектебі болды: олар ата-анасының үлгісі арқылы адам қабылдауды, үлкендермен сөйлесуді, еңбекті қадірлеуді және қонақжайлықты үйренді. Осылайша, ұлттың қасиетті дәстүрлері ұрпақтан ұрпаққа жалғасты.
      1976 жылдың 27 тамызында КСРО Жоғарғы Кеңесі Президиумының Жарлығымен Алтыншашқа «Батыр ана» жоғары атағы берілді. Ол кезде бұл марапат көп балалы аналарға ғана емес, балаларын имандылық пен адамгершілік рухында тәрбиелеген жандарға берілетін ең жоғары құрмет еді. Бұл – Алтыншаштың басты ерлігін, аналық ұлылығын мойындау болатын. Сонымен қатар, ол үш дәрежелі «Ана даңқы» орденінің және «Ана медалімен» марапатталды. Бұл марапаттар – оның отбасына деген адалдығы мен балаларға деген шексіз махаббатының белгісі. Ал тәуелсіз Қазақстан дәуірінде де оның еңбегі мен аналық еңбегі жоғары бағаланды. 2005 жылдың 3 наурызында Президент Нұрсұлтан Назарбаевтың Жарлығымен Алтыншаш Абильмажинқызына «Алтын алқа» төсбелгісі табыс етілді – бұл көп балалы аналарға деген елдің ерекше құрметінің символы.
      Ұлы Отан соғысының естелігі әрдайым оның жүрегінде сақталды. Сол үшін ол соғыс жылдарының құрбандарына арналған мерейтойлық медальдармен марапатталды. 2019 жылдың 13 шілдесінде Ресей Федерациясы Президентінің Жарлығымен оған «1941–1945 жылдардағы Ұлы Отан соғысындағы Жеңістің 75 жылдығы» медалі берілді.
      Ал 2025 жылдың 28 сәуірінде Қазақстан Президенті Қасым-Жомарт Тоқаевтың Жарлығымен Алтыншаш Моладгулова «Ұлы Жеңістің 80 жылдығы» мерекелік медалімен марапатталды. Бұл марапат – оның жеке тағдыры мен тұтас халықтың тағдыры арасындағы рухани байланыстың айғағы іспетті.
      Сонымен қатар, ол жергілікті билік тарапынан да көптеген алғыс хаттар мен грамоталарға ие болды. Солардың ішінде Көкшетау қаласының әкімі Ғайса Бауыржан Сейітқалиұлының Алтыншаштың еңбексүйгіштігін, өмірге белсенді көзқарасын және тәрбиелі ұрпақ өсіргенін атап өткен Құрмет грамотасы бар.
      Бұл марапаттар – жай ғана әшекей емес, оның бүкіл өмірінің айғағы. Алтыншаш Молдагулованың өмірі – еңбектің, аналық ерліктің, рухани беріктіктің және туған жерге адал қызметтің нұрлы шежіресі.
      Әр адамның ғұмыры – өз тағдырымен қатар, тұтас әулеттің, түп-тамырының тарихы. 
      Алтыншаш үшін ата-баба аманатына деген құрмет әрдайым ерекше орын алды.
      Әкесі, 1903 жылы туған Жүсіпов Әбілмәжін – еңбекқор, адал, қайсар адам болған. Ұлы Отан соғысында хабарсыз кеткені бүкіл отбасы үшін орны толмас қайғы болды. Алтыншаш үшін әке бейнесі мәңгілік сағынышқа айналды – оның жырларында, әуендерінде сол сағыныштың сарыны естіліп тұратын.
      Анасы, 1905 жылы туған Жүсіпова Күлпараш – шыдам мен сабырдың символы еді. Ол төрт баланы жалғыз өзі өсіріп, соғыс пен аштықтың ауырлығына төтеп берді. Жұмыс істеп жүріп, үй ішіндегі мейірім мен өзара сыйластықты сақтай білді. Алтыншаш үшін анасы – шексіз рухтың, аналық махаббаттың үлгісі болды.
      Ол анасынан және үлкендердің әңгімелерінен қазақ халқының асыл дәстүрлерін бойына сіңірді: үлкенге құрмет, қонақжайлық, сөзге беріктік, балаға сүйіспеншілік – бәрі де оның өмірлік қағидасына айналды.
      Оның Молдагулов Құрмантас Шұғайыпұлымен (1936-1997) құрған одағы да осы текті жалғастырудың бір көрінісі еді. Екеуі бірге дәстүрге тамыр жайған, болашаққа ұмтылған үлкен де берік әулетті қалыптастырды.
      Он екі бала, жиырма жеті немере және жиырма алты шөбере – бұл жай ғана сандар емес, бұл – Молдагуловтар әулетінің өмірін жалғап келе жатқан тұтас бір шежіре.
      Алтыншаш Абильмажинқызы өз дәуірінің тынысын, ата-баба даналығын бойына сіңіріп, өткен мен келешекті жалғаған алтын көпір іспетті. Ол – отбасы дәстүрлерінің сақтаушысы, әрбір мерекенің жүрегі мен жаны. Үйге туған-туыстар жиналған сәтте Алтыншаш өз сүйікті орнына жайғасып, ән айта бастайды – оның үні аналық мейірім мен әулет күшінің әуезіне айналады.
      Ол әндерін өзі шығарады, әрбір той мен қуанышқа арнап жаңа өлең мен әуен туады. Бұл қарапайым, бірақ жүректен шыққан сөздер үйді шаттыққа бөлеп, ұрпақтарды біріктіріп, отбасы жадында сақталып қалады. Уақыт өте келе оның шығармашылығы – әулеттік ән-жыр жинағына айналып, немере-шөберелердің жүрегін жылытып, тамырынан қуат алуға жетелейтін асыл мұраға айналды.
      Алтыншаш Абильмажинқызы үшін ең үлкен байлық – балалары болды. Ол бар ғұмырын солардың болашағына арнады. Әрбір баласы еңбекқор, адал, елінің абыройлы ұлы мен қызы болып өсуін тіледі.
      Он екі баланың бәрі де білім алды. Бірі жоғары, бірі арнаулы орта білімді таңдады, бірақ әрқайсысы өз жүрек қалауымен өмір жолын тапты. Бұл – ана еңбегінің басты жемісі еді. Өзі бар болғаны төрт сынып бітірсе де, білімнің - болашаққа апарар жарық жол екенін терең түсінді.
      Үлкен ұлы – Молдагулов Алдаберген Шұғайыпұлы (14.01.1958 ж.т.) кіші бауырларына тек аға емес, нағыз тірек, мықты тұлға бола білді. Оның анасына деген құрметі мен отбасы үшін әрдайым дайын тұратын жауапкершілігі – бүкіл әулетке өнеге.
      Ағаларына еріп өскен үлкен қыздары – Молдагулова Сайран Құрмантасқызы (03.10.1959 ж.т.) және Молдагулова Бал Құрмантасқызы (03.10.1960 ж.т.) – жастайынан ұқыптылығымен, жауапкершілігімен ерекшеленді. Ата-аналары еңбек етіп жүргенде, олар кішілерді бауырына басып, үйдегі жылулық пен тәртіпті сақтады. 
      Адамдарға көмек көрсетуге деген адалдығы мен борыш сезімі олардың өмірлік жолын анықтады – бүгінгі күнге дейін медицина саласында еңбек етіп, адал қызметімен халыққа қамқорлық көрсетіп келеді.
      Молдагулов Серік Құрмантасұлы (01.01.1962 ж.т.) – - кенші инженер мамандығын таңдады. Ол – В. И. Ленин атындағы Қазақ политехникалық институтының түлегі. Қарағай тау-кен комбинатында, кейін Қазақстанның ТЖМ жүйесінде еңбек етіп, Ақмола облысы бойынша өндірістік қауіпсіздік басқармасын басқарды. «Шахтер даңқы» I-III дәрежелі белгілерімен және ТЖМ медальдарымен марапатталған.
      Ұлы Құрмантас Расул ата мен әженің тәлімін бойына сіңіріп, бүгінде Ақмола облысы бойынша «Максам Қазақстан» ЖШС директоры қызметін атқарады. Оның еңбекқорлығы, жауапкершілігі мен адамға деген құрметі – ата-баба тәрбиесінің айғағы.
      Шағапова Баян Құрмантасқызы (20.12.1963 ж.т.) мен Бузыкаева Багитжан Құрмантасқызы (22.04.1966 ж.т.) – мейірім мен ізгіліктің бейнесі. Олардың шаңырақтары – әрдайым жылылық пен тыныштық орнаған мекен. Жақсы сөзбен жұбатып, айналасына қамқор бола білетін жүректері – отбасына ғана емес, бүкіл жақын-жуықтарына пана.
      Молдагулов Берік Құрмантасұлы (01.01.1968 ж.т.) да ата жолын жалғастырған азамат. Оның ұлы Молдагулов Руслан Берікұлы – ТЖМ қатарында қызмет етіп жүрген аға лейтенант, әулет намысын абыроймен қорғап келеді.
      Молдагулова Айдай Құрмантасқызы (12.04.1970 ж.т.) ата-анасының еңбекқорлығы мен адалдығын бойына сіңірген. Оның мінезінде мейірім мен қайсарлық, істерінде шынайылық пен абырой үйлесім тапқан.
      Молдагулова Райма Құрмантасқызы (31.08.1971 ж.т.) – жүрегі жұмсақ, жаны жомарт жан. Ол әрдайым жылы сөзімен, қолдауымен айналасындағыларға тірек бола біледі.
      Молдагулов Әуез Құрмантасұлы (25.07.1973 ж.т.) – қажырлы, ісіне берілген, отбасының сенімді тірегі.
      Молдагулов Мұрат Құрмантасұлы (19.02.1975 ж.т.) мен Молдагулова Динагүл Құрмантасқызы (22.08.1978 ж.т.) – ананың ерекше мейірімі мен қамқорлығында өскен ұрпақ. Сол жылулық пен парасат олардың мінезіне де сіңіп, жүректерін ізгілікке толтырды.
      Әр бала өз жолын таңдады, бірақ бәрінің бойында ананың бір бөлшегі – еңбекқорлық, адамдарға деген сенім мен қиындыққа мойымау қасиеті бар. Бүгінде олардың әрқайсысының отбасы – Алтыншаш өз қолымен еккен алып әулет ағашының жеке бұтақтары.
      Немере-шөберелері де бұл әулет дәстүрін лайықты жалғастырып келеді. Олардың ішінде кәсіпкерлер, дәрігерлер, шекарашы мен инженерлер бар. Оқу мен жұмыстың қарбаластығына қарамастан, олар үнемі әжелеріне қамқорлық жасап, үйдің жылуын сақтауға көмектеседі.
      Жас ұрпақ ата дәстүрін қастерлеп, мұраны жалғауда. Алтыншаш үшін әрбір баласы мен немересінің жетістігі – өз өмірінің мерекесі. Ол әрдайым: «Менің өмірім зая кеткен жоқ, егер балаларым мен немерелерім өз орнын тапса, демек, еңбегім ақталды» - деп отыратын.