Ұстаз... Бұл бір ғана сөздің аясына қаншама мән, қаншама мейірім, қаншама жауапкершілік сыйып тұр. Ұстаз – баланың өмірінде ата-анадан кейінгі ең жақын жан, ақылшы, жол көрсетуші. Оның бойындағы шыдамдылық пен сүйіспеншілік, мейірім мен талапшылдық шәкірт жүрегінде өшпес із қалдырады. Әрбір таңын шәкірт күлкісімен, сыңғыр қоңыраудың үнімен қарсы алып, ұрпақтың тағдырына бағыт беріп, келешегіне сәуле түсірген, көңіліндегі арманын, жүрегіндегі асыл ойларын шәкірттің кішкентай жүрегіне енгізе білген майдангер ұстаз Ғизат Рахымұлы туралы айтып өтпекшіміз.
      Ұлы Отан соғысының ардагері, Абай ауданының Құрметті азаматы, өнегелі ғұмырын білім беру саласына арнаған ұлағатты ұстаз, парасатты басшы Ғизат Рахымұлы 1924 жылы 24 қарашада Абай ауданынын Архат ауылында дүниеге келді. 
      Әкесі Рахым Күзембаев – Абай ауданының шаруашылық өмірінде өзіндік із қалдырған еңбек адамы. Ол кеңестік кезеңнің қым-қуыт жылдарында мал дайындау мекемесінде, тұтынушылар қоғамында, коммуналдық шаруашылықта қызмет етіп, ел тіршілігінің ең күрделі салаларына белсене араласты. Әкесінің еңбегі – қыстың қытымыр аязы мен жаздың аптап ыстығында да халыққа қажет дүниені жеткізіп, ауылдың тұрмысын жеңілдетуге арналды. 
      Ал Ғизаттың анасы Тұрсынжамалдың ғұмыры, өкінішке қарай, ұзаққа созылмады. 1944 жылы дүние салған аяулы ананың орны отбасында да, жүректерде де мәңгі толмас сағыныш болып қалды. Ерте үзілген өмір – артында қалған балаға ең үлкен сынақ болды. Анасыз өткен балалық шақ – жан жарасы, жүрек қасіреті. Бірақ дәл осы сәт Рахымұлына шыдамдылық пен төзімнің, қайсарлық пен еңбекқорлықтың қаншалықты қымбат екенін ерте ұқтырды. 
      1932 жылы ауылдағы Абай атындағы орта мектептің табалдырығын Ғизат Рахымұлы алғашқы күннен-ақ алғырлығымен, ынталығымен көзге түсті. Әріп танып, есеп шығару оған жеңіл тиген жоқ, бірақ еңбекқорлығы мен ізденімпаздығы оны қатарынан озық қылды. Оның мінезіндегі табандылық пен ұқыптылық – әке тәрбиесі мен тұрмыс ауыртпалығынан үйренген қасиет еді. 
      1939 жылы, небәрі он жеті жасында, Ғизат Рахымұлы ВЛКСМ – Бүкілодақтық Лениншіл Коммунистік Жастар Одағы қатарына қабылданды. Бұл – сол дәуірдегі жас үшін үлкен мәртебе, зор сенім. Комсомол билеті – тек қағаз емес, ел алдындағы адалдықтың, болашаққа деген серттің символы болатын. Жас Ғизат үшін ол – жүрегін жалындатқан, жас ұрпақтың алдыңғы сапына қосқан ерекше сәт. 
      Сол күн оның өмірінің жаңа бетбұрысына айналды. Мектептегі қоғамдық жұмыстарға белсене қатысып, түрлі мәдени кештерді ұйымдастырып, жолдастарына дем беретін рухты жас болды. Сыныптастары оны сенімді серік, ал ұстаздары ертеңгі ел тірегі ретінде бағалады.
      Комсомол қатарына өту – оның бойындағы табандылықты, әділдік пен жауапкершілікті бұрынғыдан да шыңдап, тұлға ретінде қалыптасуына зор ықпал етті. 
      Ғизат Рахымұлының жастық шағы – халқымыздың ең бір ауыр да сындарлы кезеңімен тұспа-тұс келді. 1941 жылдың қаралы жазында неміс фашистерінің елімізге баса-көктеп кіруі, ер азаматтардың бойында қайсарлық рухын көтерген еді. Осындай шақта, он жетіге жаңа толған өрімдей жас Ғизат та туған елінің азаттығы үшін жанын беруге даяр екенін дәлелдеп, 1942 жылдың 12 тамызында өз еркімен майданға аттанды. Қолына қару алып, туған жердің топырағын қорғауды өмірінің ең асыл мұраты деп білді. Жауынгерлік саптағы алғашқы қадамынан-ақ ол тәртіпке берік, өжеттігімен көзге түсіп, көп кешікпей КПСС мүшелігіне кандидат болып қабылданды. 1944 жылдың ақпанында, Орел-Курск майданындағы ұрыстарда көрсеткен табандылығы үшін, небәрі жиырма жасында толыққанды партия мүшелігіне өтті.
      Ғизат Рахымұлы алғаш рет Орел – Курск бағытындағы шешуші шайқастарға қатысты. Бұл соғыстың өрті тек майдан даласын ғана емес, күллі әлемнің тағдырын шешкен кезең болатын. Жан алып, жан беріскен сәттерде ол артиллерия полкінің барлаушысы ретінде жау шебіне жасырын өтіп, дәл нысананы анықтап, қаншама батальонның аман қалуына себепші болды. Оның батылдығы жолдастарына дем беріп, жауынгерлік рухты асқақтатты. 
      Белорусь майданындағы кескілескен соғыстарда Ғизат Рахымұлы талай рет ажал аузынан аман шықты. Қорғасын бораған оқ пен оттың ортасында жүріп, жанындағы серіктерін құтқарып, талай ерліктің үлгісін көрсетті. Кейін Чехословакия жерін азат ету шайқастарына қатысып, азаттық үшін күрескен халықтың алғысын арқалады. 
      Германия жерінде Жеңіс туы желбіреген сәтте Ғизат Рахымұлы сол туды көтерген жауынгерлердің қатарында жүрді. Бірақ оның жауынгерлік жолы мұнымен біткен жоқ. 1945 жылы ол Қытайдағы Ұлт-азаттық көтерілісін басуға қатысып, талай елдің бейбіт өмірге қайта оралуына үлес қосты.
      Ғизат Рахымұлының әрбір қадамы, әрбір шайқастағы батыл қимылы ел жүрегінде сақталып, тарих бетінде таңбаланып қалды. Соғыс жылдары ол жай ғана жауынгер емес, Отан үшін отқа түскен қаһарманға айналды. Бұл ерліктері мемлекет тарапынан да жоғары бағаланып, оның омырауын талай мәрте даңқ пен ерліктің нышандары көмкерді. 
      Майдан даласында жарқ еткен ең алғашқы марапаттарының бірі – «Қызыл Жұлдыз» ордені. Бұл марапат оның жау шебінде көрсеткен батылдығы мен асқан ержүректігінің айғағы еді. 
      «Қызыл Жұлдыз» – тек металл ғана емес, ол соғыс отында шыңдалған жас жігіттің жүрегіндегі жалынды жігердің, туған жерге деген шексіз сүйіспеншіліктің символындай жарқырап тұрды. 
      Көп ұзамай ол ІІІ дәрежелі «Даңқ» орденімен наградталды. Бұл марапат – нағыз жауынгердің табандылығы мен қайсарлығы үшін берілетін ең жоғары құрметтердің бірі. Ғизат Рахымұлы артиллерия барлаушысы ретінде талай рет жау шебіне кіріп, өз өмірін қатерге тіге отырып, соғыстың тағдырын шешкен сәттерде шешуші рөл атқарды. 
      Сонымен қатар, оның омырауын «Жауынгерлік Қызыл Ту» ордені да әшекейледі. Бұл марапат майдандағы үздік ұйымдастырушылық қабілеті мен ержүректік еңбегіне берілген жоғары баға еді. Қызыл туы желбіреген әрбір дивизияның алдыңғы шебінде жүрген Ғизат Рахымұлы жауынгер жолдастарына тірек, командирлеріне сенім болды. 
      Ғизат Рахымұлы екі мәрте «Ерлігі үшін» медалімен марапатталды. Бұл медальдар – оның күнделікті соғыс қимылдарындағы батылдығын айғақтайтын естеліктер. Әр ұрыс, әр шайқаста ол өмірін тәуекелге тігіп, жауды тойтаруда алдыңғы қатарда жүрді. Әрбір «Ерлігі үшін» медалі – оның жүрегіндегі отаншылдықтың мөріндей. Соғыстың соңғы кезеңінде ол «Отан соғысы» орденіне ие болды. Бұл орден – Жеңіс үшін барын салғандардың еңбегін бағалаған халықтың алғысы, елдің ризашылығы еді. Сонымен бірге, Кенигсберг қаласын азат етуге қатысқаны үшін арнайы медальмен де марапатталды.
      Ғизат Рахымұлының қаһармандық жолы мен қайсар рухы тек қана майдан даласында ғана емес, сонымен бірге тарихи әдебиет беттерінде де мәңгілік із қалдырды. Оның айрықша ерлігін майдандас әрі қаламгер досы, көрнекті жазушы Н.Тараненко өз шығармаларына арқау етті. Нағыз майдандас достықтың үлгісін көрсеткен Н.Тараненко өзінің «Рубежи мужества» және «Железные солдаты» атты кітаптарында Ғизат Рахымұлының әрбір қадамын, қан майдандағы өрлігі мен өжеттігін ерекше шабытпен, айқын баяндап жазып қалдырды. Бұл еңбектер – батырдың кеудесіндегі отты рухтың, Отанға деген шексіз сүйіспеншіліктің және адамгершілік қасиеттердің өлмес куәсі. Тараненконың сөзімен жеткізген бұл тарихи деректер – Ғизат Рахымұлының даңқты жолының жарқын бейнесі.
      Ғизат Рахымұлының әскерден оралып, бейбіт өмірге араласқан кезеңі – нағыз азаматтық ерліктің екінші парағы іспетті. Соғыстан кейінгі жылдары ол елге жеңістің қуанышымен бірге, майданның салмағын, халықтың сағынышын арқалап келді. Жеңіс жолында қан кешкен жылдар оны өмірдің қайнаған мектебінен өткізіп, темірдей шыңдады. Енді ол сол төзім мен білімді, майданда қалыптасқан қайсарлық пен адалдықты бейбіт тіршіліктің игілігіне арнады. 
      1946 жылы елге оралған Ғизат Рахымұлы Семей педагогикалық мұғалімдер училищесін тәмамдап, туған жеріне ұстаз болып оралды. 1946 жылдан 1984 жылға дейін Шыңғыстау (қазіргі Шәкәрім) орта мектебінде бастауыш сынып мұғалімі, кейіннен мектеп директоры, әрі кәсіподақ комитетінің төрағасы қызметтерін атқарды.
      Бір қарағанда ұстаздық – сабақты түсіндіріп, дәптер тексерумен шектелетін шаруа секілді. Алайда Ғизат Рахымұлы үшін ол – елдің ертеңін қалыптастыратын қасиетті еңбек. Ол балалардың әрқайсысын өз баласындай көріп, бойларына біліммен қатар, елге адалдық пен отансүйгіштіктің рухын дарытуға тырысты. Соғыс көрген, оқ пен оттың ортасынан аман шыққан азаматтың әрбір сөзі жас жүректерге ерекше әсер етті. Оның қарапайым мысалы да, айқын мінезі де шәкірттерге өнеге болды. 
      Мектеп директоры ретінде ол тек білім сапасын ғана емес, бүкіл ауылдың мәдени өмірін де алға бастырды. Жаңа сынып бөлмелерін ашу, кітапхананы байыту, ұстаздардың біліктілігін арттыру – бәрі оның күнделікті еңбегінің бір бөлшегі еді. Ал кәсіподақ комитетінің төрағасы ретінде ұстаздардың әлеуметтік жағдайын қорғап, олардың шығармашылықпен еңбек етуіне жағдай жасады. 
      1984 жылы еңбек жолының бір белесіне жеткенде, ол зейнетке шықса да, халық сенімі мен партия тапсырмасы оны тағы бір үлкен жауапкершілікке шақырды. 1984 жылдан 1995 жылға дейін ол Жидебайдағы Абай музейінің меңгерушісі қызметін атқарды. Бұл – ұлы ақын мұрасын көздің қарашығындай қорғап, кейінгі ұрпаққа жеткізетін мәртебелі міндет еді. Ғизат Рахымұлы үшін Абайдың ізі қалған Жидебай топырағында еңбек ету – соғыстан кейінгі өмірінің ең қастерлі белестерінің бірі болды. Ол музейді тек сақтау орны ғана емес, жас ұрпаққа рухани тәрбие беретін мектепке айналдырды.
      1958 жылдың 4 сәуірінде Ғизат Рахымұлының еңбегі мемлекет тарапынан ерекше бағаланып, оған «Қазақ ССР Халық ағарту ісінің озық қызметкері» деген абыройлы атақ берілді. 
      Бұл – жай ғана марапат емес, мыңдаған шәкірттің жүрегіне білім шырағын жаққан ұстаздың ел алдындағы қадірін танытқан ең үлкен құрметтің бірі болды. Ол кезде бұл атаққа жету – нағыз жанкешті еңбек пен адалдықтың нәтижесі еді. Әрбір шәкірті оның төзімі мен мейірімін сезініп, үлкен өмірге жол тартты. 
      Уақыт өз бағасын берді. 2004 жылдың ақпан айында ел ардақтысына «Абай ауданының Құрметті азаматы» деген атақ берілді. Бұл – туған жерінің алғысы, халқының құрметі. Өйткені Ғизат Рахымұлының өнегелі ғұмыры елге, халыққа, болашаққа қызмет етумен өтті.
      2024 жылдың 19 сәуірінде мәңгілік мекеніне аттанып кете барған Ғизат Рахымұлы отбасында арқа сүйер азамат, асқар тау әке бола білді. 1946 жылы шаңырақ құрып, жұбайы Назиха Дәмбайқызы екеуі 5 ұл, 3 қызды дүниеге әкеліп, тәрбиелеп өсірді. Ғизат әкеміз бен Назиха анамыз – 32 немере, 12 шөбере сүйген қазыналы қариялар.
      От пен оқтың ортасында болып, қан майданнан жеңімпаз болып шыққан, елге келген соң білім беру саласында ұзақ жыл қызмет етіп, ұрпақ тәрбиесіне күшін сарқа жұмсап, есімі мен еңбегі шәкірттерінің жүрегінде қалған Ғизат Рахымұлының жаны пейіште, иманы жолдас болғай!