«Кіндігім бірге Аралмен,                
      Теңізден тыныс алам мен, 
      Ақпейіл ана секілді, 
      Алдымда жатыр далам кең», - деп рухы биік ақын Зейнолла Шүкіров жырлаған буырқанған Арал теңізі – талай дүлдүлдер мен таланттарды тудырған қасиетті топырақ.
      Әбдіжәміл Нұрпейісовтің «Қан мен теріндегі» Еламан болып мұз үстінде қалқып, Бекұзақ Тәңірбергеновтің «Аралым, айдын шалқарым» әні теңіз көгінде әуен болып қалықтаса, көк теңіздің көкжалы Нарғали Демеуовтің «күмбілдек ұрғанда, шонтайы майлап, жылымын үш түн буған жер». Арал – адамзатқа бар жақсысын, бар асылын арнаған теңіз. «Өзен жағалағанның өзегі талмас» демекші, мыңды емес, миллиондарды қаңбақтай ұшырып әкеткен ашаршылықтың өткір желі ау ұстағандардың қолын аязбен қарыса да, қайық ернеуінен ұстағандар ұлы дауылдың иірімінде кеткен жоқ. Тор салып, торта аулап, талғажау етті. Ашқұрсақ жылдардың өтінде қалып, бүрсең қаққан Еділ-Жайық тұрғындарына 14 вагон балық жіберіп, аштықтан аман алып қалған Арал балығының дәмі әлі күнге кейінгі ұрпақтың таңдайынан кетпейді. Бұл – қазақтың маңдайына біткен бес елі бағы, ортаймас қазаны, ажырамас бірлігі.
      Ақ қайраңында сары сазаны тулаған теңіздің ақбас толқынымен жарысып өскен, ақ шағаласы ән салған айдынды шалқар Аралда кіндік қаны тамған әкем Сермағамбетов Сағитжан туралы қағаз бетіне түсіруді жөн көрдім.
      Ақ патша қылышының жүзі мұқалып, шаруаның күні шығыстан шықса да, ұжымдастыру еңбекші халықты жаңбыр астында қалған торғайдай бүрістірді. «Қой үстіне бозторғай жұмыртқалаған» тіршіліктің уызын ішеміз деген жұртты коммунизмның қысыр желіні тағы бір алдап, ашаршылық бір ішек етсе, батыстан енген қара бұлт ішінен қарасаң, аспандағы жұлдызы көрінетін жамау түндіктің шетін ойнаған соғыс найзағайы сетінетіп жіберді. Малын жанының, жанын ары мен Отанының садақасы ететін текті қазақ үшін ел басына қатер төнгенде, үйге тығылу тамырында Жанқожа мен Ақтан батырдың қаны тепсінген ер жігіттер үшін өлім еді. Он бес елдің қазаны бір отпен қайнаған сол кездері жанын ешкім пұлдаған жоқ. Жүзі бөлек болғанмен, жүрегі бірге соғып, түрі бөлек болғанымен, тілегі бір болып, тақтайы сынып сыры кетсе де, сықырлап қозғалған қызыл вагонмен батысқа қарай жөңкіліп жатты. Сол көз ұшында соңғы вагоны бұлдырап, жоқ болған эшелондардың ішінде әкемнің әкесі, яғни, атам Сермағамбет те болатын. Соғыстың аты – соғыс, ажал оғы сұры шинелді Кеңес жауынгерінің жасын таңдаған ба, Сермағамбет атам қанды майданнан оралмайды.
      Ренішін ат-шапан айыбымен тарқатып, жер дауы мен жесір дауының төрелігін биге қалдырып, жетімін жылатпай, жесірін қаңғытпаған қазақтың  салт-дәстүрінің тағылымы терең, өресі қашанда биік. Жеті баламен жесір қалған әкемнің анасын әмеңгерлікпен қайнысына қосады. Одан екі бала, тоғыз құрсақ көтерген батыр ананың әкем Сағитжан  – бесінші ұлы. Үйдің үлкені– Елдес, одан кейін Зұлхая (Жөкен), Әбілфайыз, Әбілғазы, Сағитжан, Үбайджан, Әбужан, Даража, Абдулғазиз. Ұрпаққа өнегелі істері үлгі болып қалған әкем Сағитжан 1936 жылы 10 наурызда Арал ауданы, Аван елді мекенінде дүниеге келді. Ашаршылық жылдардың ызғары әлі қайта қоймаса да шабақ аулап талғажау етіп, сорпасымен тамақ жібіткен балалық шағы толқыны жағаға соққылаған Аван, Көкарал және Ақбасты елді мекендерінде өтті. Жазында қалтқысы жиі салынған кермешені керсе, қысында аудың табандығын арқалығына тарта қайтарып, бауырын күміс көмкерген сары сазаны болмаса да, қызылқанаты мен көк мойын тортасы ұртын бос шайнатқан жоқ.
      Ол кездері қазіргідей зәулім мектеп жоқ. Соғыс балалығын ұрлаған жас өркендер аралары 2-3 жас болса да тетелес балалармен бір мектепте оқыды. Құрқылтайдың ұясындай қуыс үйде сауат ашқан әкем 3-сыныптан бастап еңбекке араласып, 7-сыныпта хат тасып, пошташы болады. Ақтүтек боранмен алыса, түйеге арба жегіп, қайықпен ауыл-ауылды аралап газет тасыды. Ескегін есіп, таяғын таянғанның ауын теңізде құр шалаң баспай, ел ырысына айналған ұлы теңізден несібесін алып отырды. Буыны бекіп, бұғанасы қатпай жатып-ақ, еңбектің кетпенін иыққа артқан әкем
      9-сыныпта «Аванбалық зауытында» жұмыс істеді. Сол бір сүреңсіз жылдары кімнің шекесі шылқыған дейсің!?.. Үлкен ағасы Елдестің қарамағында жұмыс істеп, әкем мектеп бітірген соң, Гурьевтің (қазіргі Атырау) балық шаруашылығы техникумына 1956 жылы оқуға түсті. «Тау баласы тауға қарап өседі» деген, шыңнан құлаған балапаны шыңырауға жеткенше, қанаттанып, қия-шыңға қайтып оралатыны секілді, әкем Сағитжан да толқынмен таласа өскен соң, балық шаруашылығынан алыстап кеткен жоқ. Сазаны мен қаязы, бекіресі «менмұндалап» шақырып тұрды.
      Техникумды бітірген жас маманды Сыр балығының тізгінін қолына ұстаған басшылар Қазалы балық зауытына технолог, кейіннен бас инженер етіп тағайындады. Сөзі орамды, ісі нық Сағитжан әкем өзіне тапсырылған жұмысты абыроймен орындап, 26 жасында зауыт директоры болды. 
      Жағасын толқын ұрғылаған қай теңіздің, қай көлдің де халыққа берер байлығы мол. «Балығы тайдай тулаған» деген теңеу де қанша қол салсаң да, қазаны ортаймаған табиғат байлығының бейнесін ашу үшін айтылған. Оңтүстік-шығысында көкпен тілдескен тауларының етегі қойы құрттаған елдің жайлауы болса, Сарыарқасында сансыз мал төлдеп, Қызылқұм сахарасында ыстық самал ән салып, Тұранында теңіздің ақ бас толқыны билеген балық шаруашылығы – қазақтың ажырамас бір бөлігі. «Көшпелі елді отырықшылыққа айналдырды» деп, ұжымдастырудың өкпе-ренішке толы торсығын иық асыра арқаға лақтырсақ та, балық шаруашылығының табанынан сыз өткен жоқ. Қолдан ескен жібін инелікке орап, тор көздерін тоқи білген аталарымыздың қабыршақтан қолы босамаған. Тізеден кешіп салса да, ұрты бұртиып, қара қазанында оты сөнбеген қара баласының қарны тоқ болған. Балық шаруашылығы – сырттан бастырмалатып алған іс емес. Тілім нанды сұрап келіп, төрімізге қонжиған кірме де емес, ата-бабамыздың ежелгі кәсібі. Табандығына тас байлап, арқалығына қалтқы таққан жылым мен кермешенің арқанында ата қолының табы бар. Бүгінде күн жылығандақабырғаға іліп, күздің желіні иігенде қатарып көлге салатын қазақы аудың да көктеу әдісі –бұрыннан қалған сара жол.
      Әкем Гурьевтегі (Атырау) балық шаруашылығы техникумында оқып жүргенде, талаптанған адам ғана тәсілін ұғынатын кәсіптің қыр-сырын үйренді. Аудиториясы кең, деңгейі жоғары техникумда білім ала жүріп Саржанов Құдайберген, Аймағанбетов Дәуқара, Рахметов Өмірзақ, Есенов Ағытай секілді достар тапты. Осы достарымен бір үзім нанды тең тістеп, қиыншылықты бірге бөліскен жолдастарымен бір-біріне деген ақ адал достықтары өмір бойы жалғасып жатты. 
      Қызыл жалауы сыртқы көзден ұшықтап тұрған КСРО кезінде Одақ бойынша балық шаруашылығының алдыңғы қатарлы институттары орналасқан Калининград, Волгоград, Астрахань қалаларына барып, білімін жетілдіріп, тәжірибе алмасып тұрды. Ұтымды істерімен көзге түсіп, 1970 жылдың басында Жамбыл облысы, Мойынқұм ауданы, Балқаш көлінің жанындағы Мыңарал елді мекенінде орналасқан «Мыңарал балық зауытына» директор болып тағайындалды. Сол тұста бүкіл Балқаш көлінен ауланатын балықтың 30 пайызын қамтитын ең үлкен балық өңдейтін зауыт болатын. Аталған мекемеде 1970-1975 жылдар аралығында еңбек етеді. Туған жердің түтіні өзіне қайта тартып, 1975 жылы теңіз балығын тұтынушыларға жеткізіп отырған «АралРыбПром» бірлестігіне бас директордың бірінші орынбасары болып келді. Әкем шешімін күтіп жатқан түйінді мәселелердің тінін тарқатып, қолын мұз, кеудесін суық қарыған балықшылардың жігерін жылы сөзбен қуаттап, керек-жарақтарын қолына ұстатты. 1978-1982 жылдар аралығында Қызылорда балық зауытының директоры болды.
      Өткен ғасырдың 70-80 жылдары балық шаруашылығы қарқын алып, қалай тартса да, бюджеті жетпей жатқан үкіметте жетіспеушіліктің қысымы көтерілген сәтте торсылдағы тырсиып, шанағына май жиналған кәсіп саласына министр етіп Арал балық шаруашылығын өркендеткен білікті басшы Құдайберген Саржанов келді. Су астындағы бекіренің құйрық қағысынан бағытын білген министр уылдырықты балықтың бүйірін қысқан жок, қайта тұқымын көбейтті. Қызметтегі ауысымдарға сәйкес әкем Сағитжан Сермағамбетұлы комбинаттың бас директорлығына келді. (1982-1988 жылдар аралығы). 
      1980 жылдары түндігі түріліп көрмеген балық шаруашылығының шаңырағын жел шайқады. Шалқыған теңіздің кемесі қайраңдап, айдынды Арал теңізі қанша қарманғанымен қолына ештеңе ілінбей, замана иірімінде үйіріліп кете барды. Еріні кезеріп, табаны тіліне бастаған Арал теңізі жанындағы «Арал балық комбинатында» әкем–бас директор. Көңілі жүдеу тартқан елді жігерлендіргендей болды. Қамкөңіл кеуде тақымдағы тұлпарын қанша қамшыласа да, тізбектелген толқындардың легі көз ұшында бұлдырап бара жатты. Көлемі шағын болса да, теңіз мәртебесін алған ұлы теңіз жайылған құлашын жинап, көсілген аяғын бауырына ала берді. Теңіз кемеріне толған сол бір кездері суы тартылып, кемесі қайырлаған соң, табанын құм суырып, биік төбелері құс мұрынды тау болып қала берді. Сан ғасырдың самалы толқынында жүгірген теңіз ел алдында өңі қуарып, жүзі суалса да тел емген жұрты тастап кеткен жоқ.  Арашалап қалу үшін, қолдан келгенін жасады. Балық өнімінің көлемі қысқарғанмен, анау айтқандай тіршілік жарынан омақаса құламады. Пароходтардың шуылы азайғанымен, сүйменнің дыбысы әсте толастаған емес. Бұл да болса теңізде туып, теңізде өскен жергілікті тұрғындар ошағының оты сөне қоймағанын көрсетеді. 
      «Ақұдайлаған» елдің мұңына ортақтасып, тіршілігін берекелі етуде еңбек еткен әкем Сағитжан 1988 жылы қайтадан Қызылорда балық зауытына келді. Бұл кезде шапшыла атылып, ой толқынмен таласа ойнап жатқан көл-көсір балық жоқ болатын. Ағынды дариядан жырынды арна арқылы су жүргізіп, балық өнімін қолдан көбейтіп жатқан тоғандар болмаса, «шашып жеген сұңқардың жемтігіндей» болып, Сырдың жағасына шашырай орналасқан көлдер тұтынушы талабын толық орындай алмайтын еді. «Су жоқ» деп алқымды құрғақ ұстамайсың ғой, жасанды тоғандардың санын еселеу керек болды. Оның үстіне Арал теңізінің арқасында Мәскеу назарын өзіне аударған Қызылорда балық зауыты жергілікті билікті шетке ысырып қойып, тікелей балық шаруашылығы министрлігіне бағынды. Жүректе үлкен кісінің сенімі, мойнында – үлкен жауапкершілік, артында үміт күткен халық – әкемнің жар құлағын жастыққа тигізбеді. «Атаның емес, адамның баласы бол» деген әке сөзін санасына сіңіріп өскен тек азамат жалқының емес, жалпының қамын ойлап, ел үшін етігімен су кешіп, «темір етігі теңгедей, темір таяғы тебендей» болғанша еңбек етті. Балық зауыты – қаламен қоса төңірегіндегі елді мекендерді де күнделікті балықпен қамтамасыз етіп отырған бірден-бір кәсіпорын болатын. Жергілікті дүкендер арқылы тұтынушылар өздеріне керек түрлі тірі балықты сатып алатын.
      Орданы бұзып, қырықты алқымдауға бет алған жас емес, елуді еңсерген ел ағасы салиқалы сөздің түйінін түйіп, кемеңгерліктің кең қолтық шапанын жамылған кез еді. Десек те, жастығында жасын ойнатып, жанарындағы оттың ұшқыны әлі де талай келелі істің соңына нүкте қоюға қауқарлы болатын. Дәл солай болды да, өзі сүйген шаруашылыққа жастармен иық тірестіре еңбек етіп, пайғамбар жасына жеткеннен кейін 1996 жылы зейнеткерлікке шықты. 
      Жастайынан еңбектің белдігін буынған Сағитжан әкеміздің зейнеткерлікке шыққаннан кейін, денсаулығы сыр бере бастады. Сол 1990 жылдардан бастап-ақ, «астма» ауруы балық шаруашылығының дамуына өз үлесін қосқан арда азаматтың кеудесін меңдеді. Үлкенді-кішілі балық сақтайтын мұздатқыштарға кіріп шыққанның өзі жас кезде білінбесе де, жасы ұлғая келе байқалып, айықпас ауруға душар етті. Ол кезде мұздатқыштар қазіргідей жабық технологияда емес, аммиак қосылыстарымен ашық түрде жұмыс істейтін. Бұл өте зиян нәрсе болатын. 
      Әкем қатал болды. Қабағына қарап өстік. Мінезі жұмсақ анамызға еркелеп өссек те, қаттылығымен тәрбиелеген әкемді қатты сыйлайтын едік. Ер бала болған соң, бұзықтау болдық. Қарымтасына әкемізден тиесілі несібемізді алатынбыз. Қайбір бала болмасын, ата-аналарымен мақтанғысы келеді емес пе?! Әкемді ел ағалары, басшылар сыйлап, дастарқанға шақырып жатса да, ол кісі бара бермейтін. «Әке, неге бармайсың?», – деп сұрасам, «Қазіргі заман басқа, менің заманым бөлек. Егер келіп, менен өсиет-нақыл сұрап жатса айтамын», – деп жауап беретін.
      Cырт көзге әңгімесін айтып отыратын, ашық мінезді қонақшыл адам еді. Ал үйде қатал, көп сөйлемейтін, қазір сол мінез менде де бар екен. Әйелімнің, балаларымның айтуынша, көпшіл ортада емен-жарқын отырғаныммен, үйде көп ашыла бермейді екенмін. 
      «Әкең өлсе де, әкеңнің көзін көрген өлмесін» деген тәлімді сөз бар қазақта. Әкеммен еңбек күрегінің сабын бірге ұстап, бір дастарқаннан ас ішкен жора-жолдастарына сәлем беріп, хал-жағдайын сұрап тұрамын. Үлкен қызметтің баспалдақтарында бірге көтеріліп, бір жүрген жақын араласқан достарының бірі –  жазушы-журналист Шәкірат Дәрмағанбетов. Қарттықты төріне шығарып, 90-ға келсе де, қолынан қаламы түспеген ағамыз – әкемнің ең жақын досы. Әкемді «Генерал Сермағамбетов»  деп айтатын.
      Әкем – дүние жинамаған адам. Басшылық екінші рет Қызылордаға директор етіп жібергенде де, «Запад» шағын ауданындағы үш бөлмелі пәтерінде тұрды. Бізді саудаға жақындатқан жоқ. Көненің сарқыты емес пе, сауданы пайданың көзі көретін.  Мен талай рет «бизнеске кетемін» деп оқталғанымда, әкем тоқтатып тастады. 1986 жылы студенттік құрылыс жасақтарында болып, тапқан ақшамның басын құрап, «Радуга» атты түрлі-түсті теледидар алып бергенмін. Менің алғашқы табысыма анамның қуанғаны ерекше болды, ал әкем қуанғанын көрсетпеді. Алайда іштей мақтанғаны анық. «Әке балаға сыншы» деген, мақтанудан гөрі, сынды көбірек айтып, кеңесін әрдайым беріп отыратын. «Мені ел Сағитжан Сермағамбетов» деп таниды, ал мен баламмен мақтанатындай дәрежеде болғым келеді», – деп айтып отыратын. Бізді ақшаның құлы болмауға тәрбиелеп, бар ғұмырын халыққа қызмет етуге арнаған әкем 2013 жылы 77 жасында бақилық болып кете барды...
      Асқар әкем Сағитжан мен анам Үршаш Әлібекқызы екеуі 1959 жылы отау құрып, шаңырақ көтерген. Анам Үршаш – өте өнегелі ана, аяулы жар бола білген құрметті жан. Алланың берген балалары бар. Бүлдіршіндерін бағып-қағып, жағдайын жасап, әкемнің жағасы ақ болуы үшін аянып қалған жоқ. Ол кезде бүгінгідей кафе, мейрамхана дегендер жоқ еді. Әкем үлкен қызметтегі адам болған соң, кие дарыған шаңырақтың дастарқаны жиылмайтын. Бірі қонақтың бәтеңкесінің бауын байлап, тонын кигізіп шығарып салса, енді бірі «Ассалаумағалейкүм» деп оң қолын көкірек тұсына қойып, амандаса кіріп жатады. «Жақсы үйден қонақ арылмас» деген. Тәуліктің қай мезгілі болсын, қанша адам болсын, кіріп-шығып жатқанда, бір қабақ шытып көрмеген асыл ана барлығына үлгеріп жүрді. Үй шаруасы, қонағы – бәрі-бәрі анамның мойнында. Мен анама жақын өстім. Әкем «Ертең Алматыдан адамдар келеді», – дегеннен-ақ дайындық қамына кірісетін анамның қасында көмектесіп мен жүретінмін. 
      Балық шаруашылығының басшылығында жүріп, қалайша дастарқанында бос орын болмақ. Балықтан түрлі-түрлі дәм жасағанда, бармағынан бал тамады. Ет пен балықты  самсатып қоятын. Үйдің ішінде от жағу, отын жару, тамақ істеу, үйдің сырттың жұмысы –  барлығында анам жүретін. Өйткені, балалар кішкентай, әлі жас. Осындай тұрмыстың ауыр жұмыстарын анам 20 жасынан бастап өзі жасады. Әкем қарамағындағы бірде-бір жұмысшысын: «Үйге барып, отын жарып, су тасып бер», – деп жұмсаған емес. Бұл  – әкемнің табиғатына жат нәрсе. Мен жұмсауға жараған кезден бастап, анама қолғанат болдым. Уақыт өте келе бауырларым аяқтанғанда, анам   әкемнің рұқсатын алып, жұмысқа шықты. Анамның әкемді сыйлау мәдениеті, қонақтарды күту дәстүрі өте жоғары болатын. Аласапыран кездерде де қан тазалығын сақтап қалған текті ұрпақтың тұқымы еді.
      Қабағы қатулы сол бір соғыс жылдары анам Үршаштың да шаңырағына аз қаһарын төккен жоқ. Хат күтіп елеңдегенмен, майдандағы әкесінен хабар болмады. Ауылға айналып бір соғатын «қара қағаз» талай ананың көкірегін қарс айырып, жардың жаулығын шылаулап, жәудір көздерді жетім етті. Үршаштың да басынан сипамаған тағдыр әкеден осылай айырды. Дүйім елдің басына түскен нәубет жұптың сыңарын, жалғыздың өзін алып, талай жүректі жез тырнағымен пәршелеп кетті. Сүйеусіз қалған бір шаңырақ түзу жолды діттей білген салт-дәстүрдің сөзіне бағынып, анасы Ақатай әмеңгерлікпен әкесінің інісі Шыныбайға қосылады. Тағдырдың жазғанына шара бар ма?! «Шырағым сөнбесін» деп қандай тауқыметті де қабылдай білген пендеміз. Жетімнің көз жасын жаулығымен сүртіп, бауырына басса, жесірін тентіретпей үй еткен баба салтының тереңінде тағылым тұнып жатыр ғой, шіркін!
      Бұлттанған аспаны ашылып, бел ортасынан сынған тобылғы сапты қамшының сабы қайта жалғанып, тіршілік көші жалғасын тауып жүре берді. Өлгеннің артынан өлмек жоқ. Тірі адам тіршілігін жасап, тағдырдың ызғарлы қары ошағының жалынын өшіріп, қоздатып кеткен әулеттің оты қайта тұтанып, қолы күйсе де өз отын өзі күйсеген Шыныбай атам  мен әжем Ақатай үлкен әулетке айналды. Үйдің үлкен і– анам Үршаш, одан кейін Жомарт, Қасым, Қаршыға, Күлпан, Қожахмет, Күлдәрі – барлығы он бала тәрбиеленді. 
      Анам өз қолымен өте тамаша дүниелер жасайтын шебер адам болатын. Арал қаласындағы тігін фабрикасына мастер болып орналасады. Қолына қағаз-қалам ұстамай-ақ, туа бітті қабілетінің арқасында бір цехтың жұмысын айналдырып әкетті. Киімдерді сатып алып кимейтін. Әкем шет елге, қалаларға барғанда, қымбат маталар әкеліп беретін. Маталардан өзіне, қыздарына әдемі етіп көйлек тігіп алатын. Жеке қолдың оймағы тебенге жанаса қоймаған сол тұстары апа-қарындастарым анамның арқасынд,а елден ерекше киім киіп жүретін. 
      Қызылордаға көшіп келгеннен кейін, «Жайна» тігін фабрикасында тігін шебері болып жұмысын жалғастырды. Одан кейін «Әсем» тігін фабрикасында еңбек етіп, зейнеткерлікке шықты. Ине көзіне жіп өткізіп, сұқ саусағынан оймағы түспеген анам зейнет жасына шыққаннан кейін де, қол қусырып қарап отырған жоқ. Ағайын-туысқандарға, қайынсіңілдеріне арнап киім тігіп беріп жүрді. Қыз жасауы, көрпе-жастық секілді тұрмыстық төсеніштерді керемет жасайтын. Екі иінінен басқан тұрмыс тауқыметі мен бейнетін көп көрген анам қант диабетімен ауыратын еді. Медицинаның аты болмаса, шипасы жете қоймаған сол жылдары қант диабетіне қауқарсыздық танытып, асыл анам 2002 жылы о дүниеге аттанып кете барды.
      Буырқанған асау толқыны жағаға ұрған теңізде небір көкжал балықшылармен бірге иық тірестіре жүріп еңбек еткен әкем Сағитжанның ізін басып, көкейдегі әке арманын жүзеге асыруда еңбек етіп келеміз. Араларымыз бір жарым жастан, отбасында алты ағайынды болғанбыз, бүгінде бесеуміз... 
      Ел үмітін арқалаған арда  азаматының тілеуін тілеген анамыз Үршаштың омырауын жібіткен тұңғышы Қоянбаева Райса –  Қызылорда қаласындағы Гоголь атындағы педагогикалық институтын бітіріп, бүгінде Шиелі ауданындағы білім ордасының бірінде ұстаздық. Отбасылы, бала-шағасы, немерелері бар. «Балам, мен дәрежемнің биік болғанын қалаймын», – деген әке сөзін жерге тастағанымыз жоқ. Әкемнің табаны тиген жердің топырағын түлетіп, қолының табы қалған қайығының ескегін есіп келеміз. Үшінші перзенті Амангелді інім мен келінім Жұмагүл екеуі – әкем мен анамның қара шаңырағының отын өшірмей, Арал қаласында  өмір кешіп келеді. Зина, Ақмарал есімді қарындастарым да  – ата-анамыздың бізге берген тәлім-тәрбиесінің арқасында бүгінде өмірде өз орындарын тапқан жандар.
      Ұлдың үлкені  – өзім,1965 жылы 19 қаңтарда Қызылорда облысы, Қазалы қаласында дүниеге келдім. Биыл еңбек еткеніме 30 жыл болыпты. Оның ішінде мемлекеттік қызметке 27 жылымды арнадым. Министрліктен бастап, облыс әкімдігінде – инспектор, кеңесші, қала әкімдігінде – іс басқарушы, аппарат басшысы, Шиелі аудан әкімінің орынбасары, кәсіпкерлік өнеркәсіп басқармасының басшысы, Жалағаш ауданының әкімі, облыстағы Бәсекелестікті қорғау инспекциясының басшысы қызметтерін атқардым. 2015 жылдан бастап Облыстық жұмылдыру дайындығы басқармасының басшысы болып елге қызмет етіп келемін. Қолымыздан келгенін аянып жатқанымыз жоқ. Мойнымыздағы жүк те жеңіл емес. Халықпен жұмыс жасау, ел сенімін ақтау – оңай шаруа емес. Үлкен жауапкершілікті, ыждаһаттылықты көздейтіні белгілі. 
      Жанұялымын. Отбасымның шырайын кіргізіп, берекелі етіп отырған жарым Сермағамбетова Роза Ақасқызы – азаматының беделі асқақ болуы үшін қолынан келгенін жасап, менімен бірге отқа да күйетін, суға да түсетін адал жар. 1990 жылы дүниеге келген ұлым Сермағамбетов Алмат пен келінім Сермағамбетова Айкерім көңілімізге кірбің түсіріп көрген емес. Үйге кірген қонақ дастарқанымыздан дәм татпай шықпайды. Үш немерем бар. Бұл да болса, бізге Алланың берген бағасыз сыйы. Қызым Сағитжан Әсем Астана қаласындағы Л.Н.Гумилев атындағы Еуразия Ұлттық университетін бітіріп, Нұрсұлтан күйеу баламызбен бірге Астана қаласында қызметтерін атқарып жатыр.
      Қара нарына жүк артып, аруанасының белін бос ұстаған аталарымыз ұрпақ тәрбиесін екінші орынға ығыстырмай, әрдайым назарда ұстаған. Таңды таңға ұрып жырлаған жырау жырларын уақыт өлтіру үшін тыңдаған жоқ, тағылымға толы нақыл сөздерін тәтті әуен арқылы құлағына құйып алып ұрпағына жеткізе білген. «Жақсының жақсылығын айт, нұры тасысын» деген кейінгі ұрпаққа үлгі етерліктей өнегеге толы саналы ғұмыр кешкен аталарымызды өскелең жастар білуі керек. Дәстүр шапанының тозығы жетіп, ата-әжелеріміздің ұлағатқа толы ұлы сөздері мен өнегелі істері  – кейінгі ұрпаққа мол мұра. Ендеше, тұрмыстың дырау қамшысы үйіріліп соқса да, дымын шығармай, көк зеңгірін тұман торлап, басын бұлт шалса да, биіктігі аласармаған, жағадан алған заманмен алысып жүріп өнегелі ғұмырдың үлгісін көрсетіп кеткен аталарымыз бен әкелеріміз жайлы кейінгі ұрпаққа айту– біздің перзенттік парызымыз.
      «Ата-ананы қуанту– менің перзенттік парызым» деп білетін, басы тасқа тисе де, тұяғы мұқалмаған текті атаның ұлы емеспіз бе !? Әке мерейін өрістетуде қолымыздан бар келгенін жасаудамыз. «Адам ұрпағымен мың жасайды» деген, топыраққа көмсе де,  жүзін тот баспаған алтындай жарқырай түскен әкенің тәлімі мен ананың тәрбиесін бойына сіңірген азамат  ретінде, «Елге көмектерің тиетіндей қызмет етіңдер» деп жүрегінің дүрсілі тоқтағанша, дүйім жұрттың қамын ойлап келген ұлы тұлғаның жолын жалғастырып келеміз. Тұманды тағдырда адасқан жанды «менмұндалап» өзіне  шақырған асқаралы шың ұрпақтарының арқасында биіктей түспесе, аласарған жоқ. Әкемнің асыл бейнесі жылдар өткен сайын биіктей берері анық!